Φίλιππου Νικολόπουλου
Αν/τη Καθηγητή Κοινωνιολογίας
Παν/μίου Ινδιανάπολης-Δκηγόρου,
μέλους της Δημοκρατικής Αριστεράς
Κάθε σοβαρά σκεπτόμενος πολίτης, αλλά και πολιτικός, σ' αυτή τη χώρα καταλαβαίνει ότι το ζήτημα τα τελευταία δύο χρόνια δεν ήταν απλώς να περάσει ή να μην περάσει το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, το πολυνομοσχέδιο με το επίμαχο άρθρο 37, η νέα δανειακή σύμβαση της 26ης Οκτωβρίου 2011, ν' αλλάξει το πρόσωπο πρωθυπουργού ή και όλη η κυβέρνηση κ.ο.κ. αλλά το πώς θ' ανασυγκροτηθεί σοβαρά και σε βάθος δομικών αλλαγών η παραγωγική μηχανή της χώρας και η αντίστοιχη διάρθρωση της Δημόσιας Διοίκησης που μπορεί, υπό προϋποθέσεις, ν' αποτελέσει τον ευνοϊκότερο παράγοντα για την επιτάχυνση των αναπτυξιακών ρυθμών.
Αυτή τη στιγμή μεταξύ πολιτικού συστήματος και ανάπτυξης υπάρχει συνεχώς αυξανόμενη αρνητική αλληλεπίδραση (η προβληματικότητα του πρώτου επιδρά αρνητικά επί της δεύτερης και αντίστροφα), πράγμα που διαρκώς ενισχύει τα μεγέθη της εντροπίας στο συνολικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα (δηλ. τάση αποδιοργάνωσης και πτωτική τάση της αποδοτικότητας σ' όλους τους τομείς). Αυτός ο φαύλος κύκλος συνεπικουρούμενος και από ένα πνεύμα-απόλυτα δικαιολογημένο- αποθάρρυνσης, απογοήτευσης και αδικίας (ύστερα από τα αυστηρότατα μέτρα λιτότητας με βαριές συνέπειες κυρίως «στους μη έχοντες και κατέχοντες») που εξαπλώνεται σ' όλο τον κόσμο δημιουργεί σαφέστατα αίσθηση αδιεξόδου. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΚΛΕΙΨΕΙ.
Δεν ήταν μόνο η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου απονομιμοποιημένη τον τελευταίο καιρό, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα. Κι αν πολλοί επισημαίνουν ότι πολλά πρέπει ν' αλλάξουν ριζικά και οι "σωστοί άνθρωποι πρέπει να μπουν στις σωστές θέσεις", δε μας λένε παράλληλα πώς θα γίνει αυτό, όταν ουσιαστικά η απόπειρα θα γίνει με "παλιά υλικά" (με το παλιό πολιτικό προσωπικό ή με πρόσωπα αρεστά στην «τρόικα»).Θεσμικά υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες,δεδομένου ότι το παλιό πολιτικό προσωπικό (δηλαδή οι πολιτικοί κυρίως των κομμάτων εξουσίας με τις εκτεταμένες πελατειακές σχέσεις και με την τεράστια ευθύνη στα ζητήματα της αναξιοκρατίας, της ευνοιοκρατίας και της διαφθοράς) κρατούν τις θέσεις-κλειδιά και κατέχουν τον τρόπο να κινούν τα νήματα" ώστε να μη χάνει έδαφος η πολιτική τους επιρροή.
Η παραγωγική και πολιτική ανασυγκρότηση της χώρας δεν αποτελεί εύκολο εγχείρημα μ' αυτές τις συνθήκες και με πολιτικούς και με κόμματα, που είναι βεβαρημένοι και βεβαρημένα με ανεύθυνες δημοσιονομικές πολιτικές και με πολλαπλές αδυναμίες να βελτιώσουν την ποιότητα του πολιτικού συστήματος. Επιπλέον υπάρχουν "αόρατοι εχθροί" (συμπεριλαμβανομένου και των κρυμμένων σκοπιμοτήτων των ΜΜΕ και όχι μόνο) που καθημερινά δηλητηριάζουν τη "κουρασμένη πια ψυχή" του Ελληνικού λαού.
Μπροστά φυσικά σ' αυτήν την κατάσταση της δημοσιονομικής ασφυξίας, της παραγωγικής υποβάθμισης και της πολιτικής παραλυσίας, οι "καλοί" μας εταίροι της Ε.Ε. (με τα θεσμικά της όργανα έτοιμα να κτυπήσουν), παίζουν το παιχνίδι που θέλουν, το παιχνίδι που τους συμφέρει. Οι βόρειοι εταίροι μας ξεχνούν της βαριά κοινωνική ευθύνη (σε αυστηρούς κοινωνιολογικούς όρους) που έχουν ως μητροπολιτικό, κυρίως βιομηχανικό, κέντρο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος προς τις χώρες της ημι-περιφέρειας (γιατί εκεί ανήκει και η Ελλάδα), καθώς τις ωθούν να μεταβάλλονται απλώς σε αγορές με αυξημένα καταναλωτικά πρότυπα και τις ωθούν να δανείζονται για πραγματοποίηση έργων που τις καθιστούν τελικά υπερχρεωμένες.
Με βάση, λοιπόν, την υπερχρέωση και εκμεταλλευόμενοι τις πάσης φύσεως αδυναμίες και δυσλειτουργίες του πολιτικού συστήματος οι βόρειοι εταίροι μας -ξεχνώντας κάθε έννοια ευρωπαϊκής αλληλεγγύης- επιτυγχάνουν δυσβάσταχτές συμβάσεις και συμφωνίες σε βάρος μας, με σκοπό να εξασφαλίσουν με τον πιο αυστηρό τρόπο τα συμφέροντά τους και -με προοπτική- να ελέγξουν τους φυσικούς μας πόρους και, ει δυνατόν, τη στάση της χώρα μας σε καίρια ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Επομένως μέσα από ένα θεσμικό πλαίσιο της Ε.Ε., που ευνοεί αυτούς, μας επιβάλλουν νέες μορφές ξενοκρατίας και με διάφορα προσχήματα " τεχνοκρατικής εποπτείας" ουσιαστικά μας αφαιρούν σημαντικό μέρος της πολιτικής μας ανεξαρτησίας και της εθνικής μας κυριαρχίας.
Δεν αρκεί, λοιπόν, οι πατριωτικές, αριστερές και οι ευρύτερα ριζοσπαστικές δυνάμεις της χώρας να καταψηφίζουν τα "μνημόνια". Πρέπει να προετοιμάζονται και να προετοιμάζουν συστηματικά το λαό για δυναμική ενεργοποίηση βάσης μήπως και καταφέρουμε ν’ αντισταθούμε με πράξεις και ν' αλλάξουμε κάποια πράγματα εκ βάθρων. Παράλληλα οφείλουν, πέρα απ' τις διαφορές τους, να βρουν κάποιες συγκλίνουσες σ’ επί μέρους πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και να είναι σε θέση, πέρα από τη μάχη των χαρακωμάτων, να παρουσιάσουν- σε προοπτική πάντα- ένα minimum πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας.
