ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.... Του Νίκου Ι. Κωστάρα

19^η Μαΐου Ημέρα Μνήμης

Η μνήμη δεν πρέπει να αλώνεται. Και είναι γεγονός ότι η γενοκτονία των Ποντίων για χρόνια πολλά είχε αποσιωπηθεί, όχι τυχαία αλλά ως συνειδητή επιλογή της Ελλαδικής εξουσίας για την εξάλειψη της ιστορικής μνήμης.

            Στις 21 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19^ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και βάρβαρο ξεριζωμό ενός ολόκληρου λαού από τις πατρογονικές του εστίες.

            Στις 19 Μαΐου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη στιγμή που ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ο οποίος ονομάσθηκε Ατατούρκ, δηλ. «Πατέρας των Τούρκων», αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου για να οργανώσει τον εθνικιστικό τουρκικό στρατό και να ολοκληρώσει τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας που είχαν αρχίσει οι Νεότουρκοι σύντροφοί του. Ήταν μια προσπάθεια του τουρκικού εθνικισμού για μετατροπή του πολυεθνικού οθωμανικού χώρου σε εθνικό τουρκικό. Μια απόφαση που πάρθηκε το 1908 μετά την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία. Το σχέδιο της εξόντωσης συνέβαλε και άρχισε να εφαρμόζει η τριανδρία των Νεότουρκων, Ταλαάτ μπέης, Ενβέρ πασάς και Τζεμάλ πασάς σε συνεργασία με το γερμανό στρατηγό Λίμαν φον Σάντερς.

            Το κράτος των Νεότουρκων μεθοδευμένα εξετέλεσε σε δυο φάσεις (1914-1918 και 1919-1923) το σχέδιο «λευκός θάνατος» για τους Έλληνες του Πόντου. Εκτοπίσεις, εξορίες, λεηλασίες, βιασμοί, απαγχονισμοί ύστερα από συνοπτικές δίκες. Ο Κεμάλ διέταξε την επανασυγκρότηση των περίφημων «Δικαστηρίων Ανεξαρτησίας» που αποτελούνταν από στρατιωτικούς και πολίτες Τούρκους σαν δικαστές, που στην ουσία ήσαν τυφλά κατευθυνόμενα όργανα της Άγκυρας με σκοπό την εξόντωση του χριστιανικού πληθυσμού. Μετέτρεψαν τη θρησκεία σε κριτήριο εξόντωσης των Ελλήνων στο στρατό, τη θητεία στον οποίο κατέστησαν υποχρεωτική. Αποτέλεσμα: πολλοί νέοι να οδηγούνται στην αυτοεξορία για να μην καταταγούν και οι λοιποί να υπηρετούν χωρίς όπλο στα λεγόμενα «Τάγματα Εργασίας» (Αμελέ Ταμπουρού), που στην πραγματικότητα ήταν τάγματα θανάτου, αφού δεν επέστρεφε κανείς ζωντανός. Τους οδήγησαν στο εσωτερικό και τους έβαλαν σε καταναγκαστικά έργα. Στα διαβόητα εργατικά τάγματα έχασαν τη ζωή τους περίπου το 80% των Ελλήνων, που κατετάγησαν στον τουρκικό στρατό. Από το 1914 έως το 1918 εξοντώθηκαν 257.019 Έλληνες της περιοχής του Πόντου.

            Οι συνθήκες ήταν άθλιες, αρκετοί λιποτάκτησαν και βγήκαν αντάρτες. Για όσους λιποτάκτησαν οι τουρκικές αρχές πήραν σκληρά μέτρα ενάντια στους συγγενείς τους. Με το πρόσχημα της καταδίωξης των ανταρτών άρχισαν άγριες σφαγές και μετακινήσεις πληθυσμών. Την γενοκτονία μαρτυρούν πληθώρα επισήμων εγγράφων. Η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι μέρος του Μικρασιατικού ολοκαυτώματος.

            Σημαντικό ρόλο στην πρακτική εφαρμογή του εθνικισμού των Νεότουρκων διαδραμάτισαν και οι ξένοι επενδυτές. Οι Νεότουρκοι με τις ευλογίες των Γερμανών οργανωτών άρχισαν να εφαρμόζουν το σύστημα της άγριας εξόντωσης όχι μόνο των αιχμαλώτων αλλά και των αμάχων για «στρατιωτικούς λόγους» που κατέληξε σε πραγματική εξόντωση. Οι Νεότουρκοι απέβλεπαν στον αφανισμό όλων των χριστιανικών εθνοτήτων και στην τουρκοποίηση των μουσουλμάνων. «Οι Νεότουρκοι αποκάλυψαν το μεγαλεπήβολο σχέδιό τους, την εξόντωση δηλ. όλων των ιθαγενών χριστιανών της Μικράς Ασίας. Ποτέ, σε καμιά περίοδο της ιστορίας κανένα πιο διαβολικό σχέδιο δεν είχε στοιχειώσει τη φαντασία του ανθρώπου. Η «ερυθρά» σφαγή ολοκληρώθηκε από ένα σύστημα που λέγεται «λευκή» σφαγή. Πρόκειται για την αργή εξόντωση από την κακομεταχείριση, τις εκτοπίσεις, το κρύο, την παρατεταμένη στέρηση νερού και τροφής, τον αποκλεισμό σε μπουντρούμια, τόσο μικρά,, που να μη χωράς όρθιος. Ο φανατισμός και η κτηνωδία του Ενβέρ, η πιο ψυχρή μα κυνική φαντασία του Ταλαάτ αγαλλίασαν μ’ αυτή την τρομερή επινόηση. Μπορούσαν να ισχυρισθούν πως τις εκτοπίσεις τις απαιτούσαν οι στρατιωτικές ανάγκες και πως τα χέρια τους δεν είχαν λερωθεί με αίμα, γιατί οι χριστιανοί πέθαιναν μόνοι τους στο δρόμο, όπως έγραφε ο Φ. Σαρτιό (F. Sartiaux).

            Εκτός από τους διωγμούς, τις εκτοπίσεις, τις αγχόνες και την ισοπέδωση των Ελληνικών χωριών το διάστημα αυτό έγιναν σ’ όλη την περιοχή του Πόντου ευρείας εκτάσεων προσπάθειες εξισλαμισμού. Έτσι εξισλαμίστηκαν με τη βία ελληνίδες, οι οποίες στη συνέχεια κατέληξαν σε τουρκικά χαρέμια. Στην περιοχή της Βαζελώνος «26 γυναίκες και νεάνιδες ίνα αποφύγωσιν την ατίμωσιν έρριψαν εαυτάς εις τινα ποταμόν και επνίγησαν».

            Και σε τηλεγράφημα (25-7-1920) της Επιτροπείας Ποντίων προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο αναφέρεται: «Πανταχόθεν του Πόντου αγγέλλονται σφαγαί προκρίτων, ατιμώσεις Ελληνίδων, ληστείαι και διαρπαγαί ελληνικών περιουσιών παρά τουρκικών ορδών και τουρκικών αρχών ... Εάν κατάστασις αύτη συνεχισθή Ελληνισμός Πόντου εξαφανισθήσεται πριν η διπλωματία προλάβη ασχοληθεί περί αυτού ...»

            Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων της Ποντιακής γενοκτονίας υπολογίζεται σε 353.000 Ελληνοπόντιους. Η ιστορική έρευνα έχει φέρει στο φως της δημοσιότητας αναρίθμητα έγγραφα που στοιχειοθετούν και τεκμηριώνουν το τεράστιο έγκλημα της γενοκτονίας. Το Δ’ Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού ελληνισμού (1997) αποφάσισε την προώθηση της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Ενώ διακομματική αντιπροσωπεία της Ελληνικής Βουλής επισκέφθηκε τον ΟΗΕ (Ιούνιος 1998) και υπέβαλε υπόμνημα για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Για την επίσημη Τουρκία, το θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων αποτελεί εφεύρημα του Ελληνικού Κράτους για να αμφισβητηθεί η ακεραιότητά της! Οι Πόντιοι όμως θυμούνται. Οι μνήμες στέκουν πύρινες στο μυαλό τους. Ο Ελληνισμός οφείλει να τρέξει και να ξαναγράψει την ιστορία και να εισαχθεί στα βιβλία της Μέσης Εκπαίδευσης και όχι να αποσιωπηθεί η ιστορική της μνήμη, που είναι η ταυτότητά της.

Νίκος Ι. Κωστάρας