«Στις 9 Αυγούστου βρέθηκε νεκρός σε κατάσταση αποσύνθεσης στο σπίτι του ο ποιητής Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου...»
Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου εκδήμησε αφήνοντας πίσω του ελάχιστα υλικά αγαθά και πολλούς στίχους. Έζησε βιώνοντας την καθημερινή απουσία του άλλου, αποτραβηγμένος από τα προϊόντα της ανθρώπινης ευφυΐας, έγραψε ποίηση.
Μακριά από τους «υψηλούς» πνευματικούς στόχους, τις μικροψυ-χίες, τις συμφεροντολογικές επιδιώξεις, έγραψε ποίηση.
Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου περπάτησε πολύ σε δρόμους πλάγιους, μιλώντας μόνο με στίχους. Η ποίηση του περιδιάβηκε βιαστικά τις κεντρικές λεωφόρους και με μία ηθελημένη καθυστέρηση, τους μικρούς πλάγιους δρόμους, με τους ψιθύρους, τις μυρωδιές, τα δάκρυα, το γέλιο, τις φωνές. Ο Νίκος-Αλέξης ολιγαρκής, όχι ασκητής, ανέπνεε τον αέρα του δρόμου, του ανοικτού χώρου. Εκεί ήταν η ψυχή του, η ασφάλεια του, ο έρωτας του.
Από την εμπνευσμένη του ποίηση απουσιάζει η υπερβολή. Ξεχυλίζει η πίκρα, η ειρωνία, ο αυτοσαρκασμός. Η ποίηση του Νίκου-Αλέξη αναδύεται, ταξιδεύει, επιστρέφει, κλείνεται στον εαυτό της, βυθίζεται και αναδύεται εκ νέου, κάθε που ένα χέρι την αγγίζει και χείλη την ψιθυρίζουν. Μέσα από την άρνηση, αυτής της ποίησης, να συμβιβαστεί, αναδεικνύεται το ιδιωτικό της πρόσωπο που δημοσιοποιείται κάποτε-κά-ποτε αμήχανο, υποχωρητικό, θλιμμένο, ξεφεύγοντας από τα όρια που ο ποιητής όρισε και κινήθηκε.
Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου τα τελευταία χρόνια έζησε σε μία εποχή ασύνδετη με το παρελθόν, όπου κανείς δεν θαυμάζει κανέναν, όπου κανείς δεν αναγνωρίζει κανέναν.
Ο ίδιος θαύμασε και αναγνώρισε διακρινόμενος για το προσωπικό του θάρρος. Ριζοσπάστης, αρνητής, υπηρέτησε την τέχνη βιώνοντας τον θάνατο είτε «τον δύσκολο», είτε «του Μύρωνα».
Ο διανοούμενος της ηρωικής καθημερινότητας Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου δεν διέψευσε, δεν διαψεύστηκε. Έγραψε ποίηση.
Σπύρος Κοκκινάκης
περ. ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
Μάρτιος-Αύγουστος
1997
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου