Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων το γνωστό ως ΑΠΕ

Iστορικό σημείωμα για το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων

Ο ελληνικός κρίκος της αλυσίδας της ενημέρωσης ξεκίνησε πριν από έναν αιώνα, όταν το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ξεκίνησε τη διαδρομή του την 1η Ιανουαρίου 1905, με διευθυντή τον Ιωάννη Παρρέν. Το νέο αυτό πρακτορείο γεννήθηκε μετά την εξαγορά από το ελληνικό δημόσιο του ιδιωτικού «Τηλεγραφικού Πρακτορείου Στεφανόπολι». Το 1931 το ΑΠΕ αναδιοργανώθηκε και απέκτησε δημοσιογραφική δομή, στην αρχή ως υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών και στη συνέχεια ως υπηρεσία της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών, ενώ ως ανώνυμη εταιρεία του δημοσίου (Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων Α.Ε. - ΑΠΕ Α.Ε.) με έδρα την Αθήνα, λειτούργησε με το Προεδρικό Διάταγμα 150/1994 ως το 2008 οπότε και ενώθηκε με το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Παρά τα εκατό χρόνια ζωής του, ή καλύτερα χάρη σ' αυτά, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ήταν ένας ζωντανός, άρτιος, δημοσιογραφικός οργανισμός.
Για εκατοντάδες συνδρομητές σε όλο τον κόσμο, αποτελούσε σημείο αναφοράς για την εγκυρότητα, την αμεσότητα και τη δυναμική του. Σκοπός του ΑΠΕ ήταν η συλλογή, επεξεργασία και αξιολόγηση εσωτερικών και διεθνών ειδήσεων, φωτογραφιών καθώς και ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού υλικού και η διανομή τους στα ΜΜΕ στην Ελλάδα, την Κύπρο την Ομογένεια και το εξωτερικό. Χρησιμοποιούσε πολυμεσικό (multimedia) ηλεκτρονικό σύστημα διακίνησης ειδήσεων και φωτογραφιών και όλες οι υπηρεσίες του ηταν on-line .
Για την εκπλήρωση αυτών των στόχων στο ΑΠΕ εργάζονταν περίπου 250 άτομα, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων ήταν δημοσιογράφοι (συντάκτες, ρεπόρτερ, ανταποκριτές εσωτερικού και εξωτερικού κλπ). Το ΑΠΕ διατηρούσε επίσης μεγάλο δίκτυο ενημέρωσης με γραφεία στις Βρυξέλλες, την Κωνσταντινούπολη, τη Λευκωσία και το Βερολίνο, ενώ είχε ανταποκριτές στο Λονδίνο, τη Βιέννη, τη Ρώμη, το Παρίσι, τα Σκόπια, την Ουάσιγκτον, τη Ν. Υόρκη, τη Μελβούρνη, το Μόντρεαλ, τα Τίρανα, τη Σόφια, την Άγκυρα, το Βελιγράδι και βέβαια σε όλες τις μεγάλες ελληνικές πόλεις.
Σημαντικός αριθμός επαγγελματιών - στις 1000 περίπου ανέρχονταν οι συνδρομές- συμβουλεύονταν και χρησιμοποιούσαν καθημερινά τις υπηρεσίες του ΑΠΕ. Οι εφημερίδες, οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, έγκυρες ιστοσελίδες, πανεπιστήμια, οργανισμοί, αλλά και πολλές ιδιωτικές εταιρείες συγκαταλέγονταν στο «πελατολόγιο» του ΑΠΕ. Αυτό σημαίνει ότι με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων έρχονταν καθημερινά σ' επαφή χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι υπηρεσίες του αξιοποιούνταν καθημερινά από διεθνή και εθνικά πρακτορεία ειδήσεων Reuters, AP, AFP, DPA, EFE, ANSA και τις παγκόσμιες εταιρείες πληροφοριών όπως Factiva , Bloomberg, Financial Times κ.ά., οι οποίες τοποθετούσαν τις αγγλόφωνες ειδήσεις του απ' ευθείες στις τράπεζες δεδομένων που διαθέτουν.
Τα χαρακτηριστικά αυτά του ΑΠΕ οδήγησαν τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή να το αναγνωρίσει ως το εθνικό πρακτορείο των Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004», ενώ υπεγράφη και μνημόνιο συνεργασίας με την Οργανωτική Επιτροπή «Αθήνα 2004», για πλήρη κάλυψη της προετοιμασίας και της διεξαγωγής των Αγώνων. Το ΑΠΕ κάλυψε τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες με 5.000 ειδήσεις και 4.000 φωτογραφίες, οι οποίες δημοσιεύθηκαν σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων σε όλο τον κόσμο.
Στο ξεκίνημα του δεύτερου αιώνα της ζωής του το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων δημιούργησε νέες ιστοσελίδες για τον πολιτισμό, το αυτοκίνητο, την υγεία, τον αγροτικό κόσμο και τον τουρισμό, ενώ δόθηκε νέα έμφαση στην ιστοσελίδα για την τοπική αυτοδιοίκηση και το Δελτίο Ειδήσεων Νοτιοανατολικής Ευρώπης με σημαντικές οικονομικοπολιτικές ειδήσεις από όλες τις χώρες των Βαλκανίων. Διέθετε επίσης ιστοσελίδες στα αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά. Το 2007 καθιέρωσε καθημερινό ραδιοφωνικό δελτίο και, το 2008 , καθημερινό βιντεοσκοπημένο δελτίο ειδήσεων που μεταδίδονται μέσω του διαδικτύου.
Στον τομέα των εκδόσεων, εξέδιδε το "Αλμανάκ 2006", ενώ το 2006 κυκλοφόρησε την «Αθλητική Ανασκόπηση 2005» με όλα τα αθλητικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε και το 2007 το "Φωτογραφικό Άλμπουμ" της χρονιάς με τις πιο σημαντικές φωτογραφίες από την Ελλάδα και τον κόσμο .
Όλες οι πιο πάνω δραστηριότητες του ΑΠΕ μεταφέρονται στη νέα εταιρεία ΑΠΕ-ΜΠΕ που δημιουργήθηκε με το Π.Δ.191/2008.

Σύντομο ιστορικό σημείωμα για το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων

Το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων Α.Ε. ιδρύθηκε το 1991, με κεντρικά γραφεία στη Θεσσαλονίκη και ανταποκριτές στην Αθήνα, σε βαλκανικές πρωτεύουσες και σε πόλεις με μεγάλη ελληνική ομογένεια.

Οι στόχοι του, όπως προσδιορίστηκαν μετά την ίδρυσή του ήταν:

• να προβάλει διεθνώς τα επιτεύγματα και τις δυνατότητες του επιχειρηματικού, επιστημονικού και πνευματικού κόσμου στο βορειοελλαδικό χώρο,
• να μεταφέρει και να αξιοποιήσει ειδήσεις και πληροφορίες για την κατάσταση στα Βαλκάνια και στις χώρες του Εύξεινου Πόντου,
• να αποτελέσει γέφυρα με τον απόδημο ελληνισμό, συμβάλλοντας στην ουσιαστική διασύνδεσή του με την πατρίδα και ιδίως στην ενημέρωσή του για τις επενδυτικές ευκαιρίες και την πνευματική και καλλιτεχνική κίνηση στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια.

Το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων αναδιαρθρώθηκε θεσμικά το 1994 με τη μετατροπή του σε ανώνυμη εταιρία του δημοσίου.
Το ΜΠΕ συνεργαζόταν με όλα τα εθνικά πρακτορεία ειδήσεων των χωρών της Βαλκανικής και της Μαύρης Θάλασσας. Το ΜΠΕ μετέδιδε σύντομο δελτίο ειδήσεων για τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, σύντομο δελτίο βαλκανικών ειδήσεων, εσωτερικό δελτίο με ελληνικές, βαλκανικές, ομογενειακές και διεθνείς ειδήσεις, οικονομικό δελτίο, ομογενειακό δελτίο για τις δραστηριότητες και τα επιτεύγματα του απόδημου ελληνισμού, καθώς και αγγλόφωνο δελτίο για την ενημέρωση των ξένων.
Επίσης, το ΜΠΕ προσέφερε ρωσόφωνο δελτίο, καθώς και δελτία στις βαλκανικές γλώσσες, ενώ διέθετε φωτογραφική υπηρεσία, η οποία κάλυπτε τα σημαντικά γεγονότα στο βόρειοελλαδικό χώρο και τα Βαλκάνια.
Εξάλλου, το ΜΠΕ διέθετε αρχειοθετημένες όλες τις ειδήσεις του από το 1993 και μετά, ενώ αναλάμβανε τη διοργάνωση και πλήρη δημοσιογραφική κάλυψη συνεδρίων και τη φωτογράφηση των εργασιών τους, καθώς και ηλεκτρονικό γραφείο Τύπου.
Το ΜΠΕ δραστηριοποιήθηκε από το 1993 στο Ιντερνετ, ενώ αναλάμβανε την άμεση, μέσω του κόμβου του στο Ιντερνετ, τηλεοπτική μετάδοση συνεδρίων, πολιτιστικών και πολιτικών εκδηλώσεων, οικονομικών συναντήσεων, αθλητικών δραστηριοτήτων κλπ.
Όλες οι δραστηριότητες του μεταφέρονται στη νέα εταιρεία ΑΠΕ-ΜΠΕ που δημιουργήθηκε με το Π.Δ. 191/2008.

Γενικές πληροφορίες για ΑΠΕ-ΜΠΕ:

Πρόεδρος -Γενικός Διευθυντής : Ηλίας Μάτσικας Αντιπρόεδρος- Διευθυντής Περιφερειακής Διεύθυνσης Μακεδονίας: Σταύρος Τζίμας Διευθυντής Σύνταξης : Νικόλας Βουλέλης Σύμβουλος Προέδρου-Γενικού Διευθυντή: Ανδρέας Χριστοδουλίδης Βοηθός Διευθυντής Σύνταξης Περιφερειακής Διεύθυνσης Μακεδονίας: Μπ.Γιαννακίδης
Κεντρικών γραφείων εταιρείας:
Διευθύνση:	Τσόχα 36, 11521 Αθήνα
Τηλέφωνο:	+(30) 2106400560
Fax: ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΤΣΟΧΑ 36, 115 21 ΑΘΗΝΑ τηλ. 2106405742, 2106400579 e-mail: press@ana.gr	+(30) 2106400581, 2

Ελληνες «Εγκυκλοπαιδιστές» - πέρασαν και δεν κόλλησαν!...

«Εγκυκλοπαίδεια του Τύπου»
Εφημερίδες, περιοδικά, Δημοσιογράφοι, εκδότες
επιμέλεια: Λουκία Δρούλια - Γιούλα Κουτσοπανάγου
τόμοι 4, σ. 542+688+ 598+584,
ευρώ 160

Κάτω απ' τον Ανεμοδουρά ο Αιμ. Χουρμούζιος,

στη νέα «Εγκυκλοπαιδεία Τύπου»!

Από τον Στάντη Ρ. Αποστολίδη

Με τη φράση του Ι. Μάγερ «Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δημοκρατίας θεμελιωνόταν μεσ' απ' το πολιορκημένο Μεσολόγγι, προτού καν γεννηθεί επίσημα η Ελλάδα, η ελευθερία του Τύπου... Και θα χαίρονταν ασφαλώς όσοι δώσαν και τη ζωή τους ακόμη -και δεν ήταν λίγοι!- για την προάσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων έκφρασης στον Τόπο μας, με μιαν Εγκυκλοπαιδεία, όπου θ' αναγνωριζόταν ο μόχθος δημοσιογράφων, λογίων κι εκδοτών και θα παρουσιαζόταν η συνολική εικόνα του Τύπου και των ποικίλων προεκτάσεών του.

Γιατ' είν' αλήθεια πως πολύ γρήγορα απ' τη στιγμή της εμφάνισής της, η Δημοσιογραφία κατέστη προπομπός αντί απλός καταγραφέας της Ιστορίας, καθοδηγητής αντί ακόλουθος των κοινωνικών φαινομένων, αφέντης αντί απλός αναλυτής της Πολιτικής, όσο, εξίσου συχνά, μετατράπηκε σε δούλο των ιθυνόντων, εκμαυλιστή του λαού, τον οποίον υπηρετούσε δήθεν, μίσθαρνο όργανο συμφερόντων, ασύδοτο φερέφωνο προπαγάνδας, εις βάρος και της αλήθειας και της ελευθερίας και της Δημοκρατίας...

Από την άλλη, δεν υπήρξε πνευματική έκφανση που να 'μεινε ανεπηρέαστη απ' τον Τύπο! Τι κριτική και σάτιρα γόνιμη εκεί πρωτοπαρουσιάστηκε, τι κείμενα μέγιστα και μυθιστορήματα, ποιήματα και διηγήματα δημοσιεύτηκαν ολόκληρα ή σε συνέχειες, τι νέα καθαυτό είδη γεννήθηκαν, όπως το χρονογράφημα, τι τέχνες αναδείχτηκαν, όπως η φωτογραφία και η γελοιογραφία ή το σκίτσο, τι έριδες άνθησαν και πολεμική αρθρογραφία!..

Ολα τούτα, λοιπόν, άρρηκτα δεμένα με τη γενικότερη πορεία της χώρας, θα 'πρεπε κάποτε να καταγραφούν και ν' αποτιμηθούν σ' έγκυρο και περιεκτικό βοήθημα, που θ' αποθησαύριζε το τερατώδες συγκομισμένο υλικό, επιχειρώντας νέες συναρτήσεις στοιχείων και ερμηνείες. Η έκδοση «Εγκυκλοπαιδείας του Τύπου» τόσο εκτεταμένης (2.300 σελίδες και ισάριθμα λήμματα) με 340 συνεργάτες (πολλοί τους καθηγητικοί), που διαλαμβάνει τα εντός και εκτός Ελλάδος έντυπα, καθώς και τα σημαντικότερα πρόσωπα του κλάδου, καλύπτει όντως ένα μεγάλο βιβλιογραφικό κενό. Το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών «εγγυάται» την ποιότητα του έργου και η συγχρηματοδότηση των υπουργείων Ανάπτυξης, Τύπου, Πολιτισμού, της ΕΣΗΕΑ, των Ιδρυμάτων Νιάρχου, Τοσίτσα και πλειάδας άλλων ιδιωτών και φορέων διευκόλυνε τη σχετική έρευνα.

Ομως ο αρχικός ενθουσιασμός ήδη απ' την Εισαγωγή μετριάζεται, όταν διαβάζει κανείς πως η τήρηση των κριτηρίων επιλογής απ' τις χιλιάδες εντύπων ήταν δύσκολη, με αποτέλεσμα «μια όχι απολύτως ισόρροπη παρουσίαση του υλικού», και το ίδιο συνέβη με τα πρόσωπα, όπου επίσης «παρουσιάζονται ανομοιομορφίες και ανισότητες»! Μα και σ' άλλο σημείο, οι υπεύθυνοι παραδέχονται πως η επιλογή έγινε «σε άμεσο συσχετισμό με τις διαθεσιμότητες των απαιτούμενων πληροφοριακών στοιχείων, όσο και των συντακτών των λημμάτων»! Πέραν του ότι φράσεις τέτοιες κάλυψη των νώτων μάλλον υποδεικνύουν παρά επιστημονική συνέπεια και σεμνότητα, απορεί κανείς τι ακριβώς εννοείται με τη ...«διαθεσιμότητα των συντακτών»; Δεν υπήρχαν «διαθέσιμοι» ανάμεσα στους 340 συνεργάτες;..

Κι αν για μια Εγκυκλοπαιδεία πρώτιστες αρετές είν' η αντικειμενικότητα κι η πληρότητα του λημματολογίου, η συστηματοποίηση, η ουσιαστική επεξεργασία των λημμάτων και η ισόρροπη αντιμετώπιση των θεμάτων, όποιος ανοίγει τους τόμους πέφτει πάνω σε τόσο εξόφθαλμες ανισομέρειες και παραλείψεις, που μόνο σ' έλλειψη διαθέσιμων πληροφοριών ή ειδημόνων συντακτών δεν μπορούν ν' αποδοθούν!..

Ετσι, αν το μέγεθος των λημμάτων ορίζει, έστω και σχετικά, την αξία των προσώπων -κι αυτό συμβαίνει στη συντριπτική πλειονότητα των ανάλογων βοηθημάτων παγκοσμίως-, κορυφαίοι της Νεοελληνικής Δημοσιογραφίας αναδεικνύονται με δύο και πλέον σελίδες μόνον: ο Θανάσης Κανελλόπουλος (ο πολιτικός!!), ο παλιός τροτσκιστής Π. Πουλιόπουλος (!), ο Αλ. Γρίβας (εκδότης εφημερίδας του Σίδνεϋ!!), ο Δ. Ψαθάς (!!) κι ο Θ. Γκόρπας (!!). Την ίδια στιγμή, ο Βλάσης Γαβριηλίδης κι ο Ι. Κονδυλάκης, πρωτεργάτης και πρώτος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, με τέτοιο συγγραφικό έργο μόλις ξεπερνάνε τη 1 σελίδα, ενώ οι: Α. Καβαφάκης, Σουρής, Μπ. Αννινος, Σπ. Μελάς και Στρ. Μυριβήλης δεν αξιώνονται καν πλήρους σελίδας! Περαιτέρω, η ίδια ασυδοσία κι οι κραυγαλέες ανισότητες στερούν απ' τον αναγνώστη και τη στοιχειωδέστερη ακόμα δυνατότητα συγκριτικής αξιολόγησης, αφού ο ιδρυτής και εκδότης των «Χρονικών» του πολιορκούμενου Μεσολογγίου φιλέλληνας Μάγερ «ξεπετιέται» με 3/4 σελίδας κι ο Σπ. Τσαγκάρης, εφημεριδοπώλης και ιδιοκτήτης κατόπιν πρακτορείου εφημερίδων, τιμάται με διπλάσιο λήμμα!

Ο Ανθιμος Γαζής, ο Βράιλας Αρμένης, ο Ζ. Παπαντωνίου, ο Αιμ. Χουρμούζιος, κάτω απ' τον Ανεμοδουρά, τον εκδότη του «Αετού των γηπέδων» και του «Μπλεκ»; Ακέραιο δίστηλο για κάποιο συνδικαλιστή εργάτη Τύπου Θ. Αποστολίδη και μετά βίας τα μισά για τον Θεόκλητο Φαρμακίδη, τον εκδότη της «Σάλπιγγας», της πρώτης τυπωμένης εφημερίδας της Επανάστασης του '21, ή ακόμα λιγότερα για τον Λασκαράτο; Ο καθ' όλα αξιέπαινος Γ. Τόλλης, μετανάστης, υπάλληλος γαλακτοπωλείου(!) και ταξιδιωτικός πράκτορας κατόπιν, που κατάφερε να βγάλει μιαν εβδομαδιαία εφημερίδα στη Μελβούρνη, πάνω απ' τον Ροΐδη και τον Βάρναλη;.. Ε, δεν σοβαρευόμαστε! Μα και πόσα πρώτης αξίας ονόματα παραλείπονται εντελώς! Κανένα λήμμα για τον Παύλο Νιρβάνα ή τους Ν. Επισκοπόπουλο, Γ. Τσοκόπουλο, Τ. Μωραϊτίνη, Δ. και Γρ. Καμπούρογλου, τον Ρήγα Γκόλφη του «Νουμά», τον στυλίστα Στ. Μπράνια, μα ούτε και για τον Κ. Παπαλεξάνδρου, τον Παύλο Παλαιολόγο, τον Γ. Ζευγώλη του «Λεξικού της Πρωίας», τον Χ. Σταματίου, τους Φ. Μπαρλά και Ο. Ζούλα -με ιδιαίτερες λογοτεχνικές ποιότητες πέραν της δημοσιογραφικής τους πένας-, όπως τσιμουδιά και για τους νεότερους: Λ. Καραπαναγιώτη, Χ. Μπουσμπουρέλη ή Μηνά Χρηστίδη, όταν στήλες ολάκερες για τους Γ. Κάτρη, Γ. Καρρέρ, Σπ. Γιαννάτο κ.ά.;.. Και βέβαια, ζυγαριά σαν του Αριστοφάνη στους Βατράχους του δεν πρόκειται να στήσουμε για να μετρηθεί ακριβώς τι έγραψε αυτός και τι ο άλλος, τι έκανα εγώ και τι εσύ, αλλά και τόσο χτυπητές αδικίες, π ρ ο κ α λ ο ύ ν!..

Υστερα, σκύβει κανείς και στο τ ι γ ρ ά - φ ο υ ν: Στο φλύαρο, λ.χ., κείμενο της κόρης Κανελλόπουλου για τον πατέρα της, η μία μετά βίας στήλη απ' τις 4 αναφέρεται στη δημοσιογραφική του δραστηριότητα, ενώ οι υπόλοιπες 3 εκτρέπονται σε λιβανωτό απαρίθμησης των θέσεών του ως καθηγητή ή βουλευτή, που διόλου δεν αφορούν εντούτοις όποιον περί Δ η μ ο σ ι ο γ ρ α φ ί α ς ενδιαφέρεται. Μα και κάμποσα άλλα λήμματα, γραμμένα από γιους και κόρες των βιογραφούμενων, δεν έχουν περάσει από «υπεύθυνο ύλης», μ' αποτέλεσμα η «Εγκυκλοπαιδεία» να ξεπέφτει σε Who is who, μ' ανούσιες πληροφορίες του τύπου: παντρεύτηκε την τάδε κι έκανε ένα γιο (με ημερομηνία γέννησης κιόλας δίπλα!) ή μια κόρη ...φαρμακοποιό!

Τι προς την Ιστορία του Τύπου όμως όλ' αυτά;..

Στα περί Π. Κόκκα, πάλι, γράφονται πολλά για την αντιστασιακή του δράση επί Κατοχής, μόνο που δεν λέγεται ότι προηγουμένως έστελνε κομμάτια στο «Νέον Κράτος» του Μεταξά! Και στο λήμμα περί Βασ. Βασιλείου μνημονεύεται η έντονη αντιδικτατορική του δράση, παραλείπονται όμως οι δημοσιεύσεις του στο επίσημο έντυπο των Ιταλών επί Κατοχής, το διαβόητο «Κουαντρίβιο» -και τα σχετικά στοιχεία έχουν προ πολλού δοθεί στη δημοσιότητα!-, ενώ, αντιστρόφως, για τον Γκόρπα λ.χ., σημειώνεται ότι δούλευε στη χουντική «Νέα Πολιτεία»... Ετσι, στη συνείδηση του παρατηρητικού αναγνώστη, στον έναν κολλάει η ρετσινιά ότι πάντως «συνεργάστηκε», ενώ οι άλλοι βγαίνουν λάδι! Αλλά και για τον Γ. Βλάχο και για τον Γ. Βαλέτα και για τον Δ. Ψαθά κ.ά., ανάμεσα στα τόσα και τόσα επαινετικά αποκρύπτεται η συνεργασία τους με τα επίσημα μεταξικά έντυπα! Με ποιαν άραγε συνέπεια υπηρετούν την αλήθεια οι λημματογράφοι της «Εγκυκλοπαιδείας»; Ή «δεν εγνώριζαν» - οπότε να τους συγχωρέσουμε;..

Οσον αφορά τώρα την πληρότητα, ένα έργο δεν πρέπει βέβαια να κρίνεται αποκλειστικά από κει. Αλλά δεν μπορεί και να μην κρίνεται! Γιατί όταν οι παραλείψεις είναι συστηματικές, οφθαλμοφανείς, πιθανώς δε κι ενσυνείδητες, πλήττουν τον χαρακτήρα της Ε γ κ υ κ λ ο π α ι δ ε ί α ς ακριβώς, τον οποίον αξιώνει με τον τίτλο του το συγκεκριμένο τετράτομο. Οταν, για παράδειγμα, επιλέγεται ως τελικό χρονικό ορόσημο η πτώση της χούντας, το '74, αναμένεται ότι θα 'χει δοθεί ιδιαίτερο βάρος στον παράνομο Τύπο, λόγω της υπό απαγόρευσιν κυκλοφορίας του και της σπανιότητας των φύλλων. Ομως και εδώ ο αναγνώστης βρίσκεται προ εκπλήξεως, όταν πλήθος τέτοιων εντύπων, βγαλμένων με αγώνες στην κυριολεξία, αποσιωπούνται πλήρως: «Αγωνιστής» (όργανο ΠΑΜ Δυτικής Ελλάδας), «Αχαγιά» (όργανο ΜΑΝΑ), «Η Γενιά μας» (όργανο της Νεολαίας Λαμπράκη, που συνέχιζε παράνομα προφανώς, ενώ στο σχετικό λήμμα η Εγκυκλοπαιδεία λέει ότι έκλεισε στις 21-4-67!)1, «Δημοκρατική Αμυνα», «Ελεύθεροι Ελληνες», «Ενότητα» (όργανο Ε.Π. του ΚΚΕ Αθήνας), «Λαϊκή Εξουσία» (όργανο μαρξιστών-λενινιστών), «Μίνι» (σατιρική χειρόγραφη), «Νέα Ελλάδα» (όργανο ΠΑΜ), «Τετράδια 72» (χειρόγραφο), «Φωνή της Αθήνας» (όργανο ΠΑΜ Αθήνας) είναι μόνο όσα πρόχειρα βρίσκω να λείπουν! Πώς όμως δεν αλλοιώνεται η γενική εικόνα του Τύπου μιας περιόδου όταν τ ό σ α έντυπα συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης αγνοούνται; Ποια δυνατότητα δίνεται στους επιγενέστερους να εξαγάγουν χονδροειδή έστω στατιστικά συμπεράσματα για την Αντίσταση; Κι αν αυτό δεν θεωρείται χειραγώγηση της έρευνας, τότε πώς δικαιολογείται; Ξεχασμάρα τάχα;..

Και να σταματούσαν μόνον η εδώ η κατάφωρη μεροληψία και η αδικαιολόγητη προχειρότητα;

Οταν καταχωρίζεται ώς κι ο «Μικρός Σερίφης», η «Πυροσβεστική ηχώ» και η «Πρόοδος των τεχνικών του ΟΤΕ», είναι δυνατόν τα μ ι σ ά απ' όσα σοσιαλιστικά έντυπα των αρχών του 20ού αιώνα αναφέρει ο Π. Νούτσος στο έργο του «Η σοσιαλιστική σκέψη στην Ελλάδα» να μένουν απ' έξω; Εφημερίδες σημαντικότατες για την ιστορία των ιδεών και των πολιτικών ρευμάτων, όπως η αναρχική «Αμυνα» (1912), ου μην αλλά και η απολιτική «Ηχώ της Ελλάδος» του Κ. Μπαστιά, οι αντιμιλιταριστικές του μετώπου του '22, όπως ο «Αραμπάς» και η «Φούντα», εργατικές του Πειραιά, όπως η «Συγκοινωνία» και το «Φως», του Ν. Γιαννιού ο «Εργάτης» Κων/πόλεως, ο «Λαός» κι ο «Σοσιαλισμός» (1917-9), μα και τα: «Αγγελιαφόρος» (1920), «Αιγυπτιακόν Ημερολόγιον», «Νέοι καιροί» του Πύργου (1910), «Σοσιαλιστική Δημοκρατία» Κερκύρας (1912), «Κοινωνία», «Σοσιαλιστικά φύλλα» (1917-9), «Κοινωνισμός» των Γιαννόπουλου-Μάρκελλου (1910), «Μέλλον» του Δ. Κόκκινου (1908), «Σοσιαλιστική ζωή» (1935), «Φωστήρ» του Ν. Μαζαράκη, «Πυρ» και τόσα ακόμα που καταντάει κουραστική η απαρίθμηση, αφού δα και οι υπεύθυνοι της «Εγυκλοπαιδείας του Τύπου» τα εντάξαν ...στον κάλαθο των αχρήστων! Ομως έτσι Επιστήμη δεν γίνεται. Αλλο να σου φεύγει κάτι, κι άλλο ανερυθρίαστα τομείς ολόκληροι να συσκοτίζονται!

Μα και πρωτοποριακά πνευματικά περιοδικά, καθώς «ο Αιώνας μας» του Δαρίγου, σβήνονται, και το μαχητικότερο κριτικό-λογοτεχνικό περιοδικό της δεκαετίας του '60, «Τα Νέα Ελληνικά», κι ο «Στάχυς» του Φ. Μπαρλά, ενώ άλλα, πολύ ασημαντότερα, υπερπροβάλλονται... Και ο δωσιλογικός Τύπος, εκ του αντιστρόφου, αγνοείται (ούτε το ιταλικό κατοχικό «Κουαντρίβιο» υπάρχει πουθενά, ούτε το γερμανικό «Signal/Σήμα»), όπως ούτε οι «Γνώσεις», το επίσημο όργανο της ΚΥΠ (ώστε να βλέπαμε ποιοι περιφανείς «πατριώτες» δούλευαν κι εκεί!), ούτ' εφημερίδες του μετώπου επί Εμφυλίου μνημονεύονται, όπως «Τα φτερά του Πελαργού» της 9ης Μεραρχίας, που έκλεισαν λόγω δημοσίευσης επαναστατικών άρθρων, ούτε η «Προοπτική», όργανο της Νεολαίας Μαρκεζίνη, ούτε ούτε ούτε... Περισσότερα περιττεύουν!

Μήπως τις ανισότητες, τις παραλείψεις, τις ακρισίες και τις προχειρότητες αυτές είχε κατά νουν η επιμελήτρια της έκδοσης Λ. Δρούλια όταν έκλεινε τον Πρόλογό της με τη φράση του Ντιντερό, πως: «μια κακή εγκυκλοπαιδεία εξακολουθεί να είναι προτιμότερη από την ανυπαρξία εγκυκλοπαιδείας»;..

Τη συγκεκριμένη ρήση θα μπορούσε κανείς τεκμηριωμένα και να την αντικρούσει... Αναμφισβήτητη όμως ύβρι συνιστά η αυτοπαραβολή της Δρούλια και της Κουτσοπανάγου με τον Ντιντερό! *

1. Κατέχω φύλλα του 1970! Αλλά το λάθος δεν μ' εκπλήσσει γιατί και σε πολλά άλλα λήμματα υπάρχουν αντίστοιχες ανακρίβειες.

* εφημ. "Ελευθεροτυπία" Βιβλιοθήκη, Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ελληνικές εφημερίδες της Μακεδονίας

---

Ο ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ενώ στην Αθήνα του 19ου αιώνα ο τύπος είχε εισβάλλει στη ζωή των πολιτών επηρεάζοντας τον τρόπο της πολιτικής τους σκέψης και διαμορφώνοντας ως ένα σημείο τη νοοτροπία τους, στη Θεσσαλονίκη, το ζωντανό αυτό κέντρο πολλαπλής δραστηριότητας, η δημοσιογραφική παρουσία είναι υποτυπώδης και καχεκτική.

Το 1875, στο τυπογραφείο του Μιλτιάδη Γαρμπολά, τυπώνεται από τον ίδιο και τα παιδιά του, η πρώτη ελληνική τοπική εφημερίδα, ο "Ερμής". Η δισεβδομαδιαία αυτή εφημερίδα φανερώνει εξαρχής τις πατριωτικές της προθέσεις και υπόχρεουται σε διακοπή. Επανεκδίδεται ως ημερησία σύντομα, με τον τίτλο "Φάρος της Θεσσαλονίκης" που μετατρέπεται αργότερα σε "Φάρο της Μακεδονίας".

Ο "Φάρος της Μακεδονίας" συνέχισε την έκδοση του μέχρι το 1897, οπότε υπέστη τις συνέπειες του άτυχου Ελληνοτουρκικού πολέμου. Το 1901 όμως, η εφημερίδα θα κάνει την εμφάνιση της και πάλι. Ο "Φάρος", όπως ονομάζεται ήδη, επιτελεί δημοσιογραφικό έργο παρουσιάζοντας τον παλμό της Θεσσσαλονίκης και παράλληλα προσφέρει πατριωτικές υπηρεσίες καταγράφοντας με συγκινητικές λεπτομέρειες, περιστατικά και ειδήσεις από τον αγώνα κατά των κομιτατζήδων στο εσωτερικό της Μακεδονίας.

Στο χάραμα του 20ου αιώνα, το 1903, εκδίδεται η τρισεβδομαδιαία εφημερίδα "Αλήθεια" με πολύτιμο εθνικό έργο, σε μίαν εποχή κρίσιμη για τη Μακεδονία. Ο εκδότης Ιωάννης Κούσκουρας, δάσκαλος από το Βογατσικό, δημοσιογραφική φυσιογνωμία, συμπαραστέκεται στους καταπιεζόμενους ΄Έλληνες και διακηρύττει την πραγματικότητα για το ρόλο της Βουλγαρικής εξαρχίας και των κομιτατζήδων. Γράφει επ’ αυτού το Ημερολόγιο του Αιγαίου 1906": "Οταν αι δολοφονίαι και οι εμπρησμοί και οι ανασκολοπισμοί και αι τερατώδεις εν γένει πράξεις του σλαβικού στοιχείου εξαγγέλλοντο ανά τον ευρωπαϊκό τύπο υπό την επίδραση του χρυσού ως ηρωισμοί, ειλικρινής και απερίφραστος και βροντώδης η φωνή της "Αλήθειας" δι' άρθρων συνεχών και περιγραφών και λεπτομερειών, μετέδιδεν την πιστήν των γεγονότων αφήγησιν".

Η "Αλήθεια" υποχρεώθηκε να διακόψει την έκδοση της ύστερα από επέμβαση των Τουρκικών αρχών. Κυκλοφόρησε όμως εκ νέου ως "Νέα Αλήθεια1 υπό την διεύθυνση του Ιωάννου Κούσκουρα, μέσα στους πανηγυρισμούς της ελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, στις 26 Οκτωβρίου 1912.

Την μέρα της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης κυκλοφόρησε η "Μακεδονία" του Κώστα Βελλίδη και το "Εμπρός' του Αντώνη Οικονομίδη. Οι εφημερίδες αυτές, μακράν από κομματικές δολοπλοκίες, δίνουν στο πρώτο τους ακόμα φύλλο, το μέτρο της κοινής εθνικής προσφοράς τους που εκφράζεται με την πανομοιότυποι εμφάνιση της πρώτης σελίδας: "Ζήτω η Ελευθερία".

Δεν είναι όμως μόνον οι τίτλοι και οι πανηγυρισμοί που ενισχύουν το πατριωτικό πνεύμα της εποχής. Είναι και οι εξαίρετοι πνευματικοί άνδρες που προάγοντας την αφομοίωση των καρπών του διαφωτισμού στα τελευταία χρόνια της σκλαβιάς, διαμόρφωσαν στη συνέχεια το φιλελεύθερο ελληνικό πνεύμα των Θεσσαλονικέων με την αρθρογραφία και τις επιφυλλίδες τους:

Ο Μαργαρίτης Δήμιτσας, έξοχος μακεδονογράφος, ο Πέτρος Παπαγεωργίου, διακεκριμένος ιστορικός συγγραφέας και αρχαιολόγος. Ο Χατζηκυριάκου, λόγιος ηγέτης της θεσ/νίκης εκείνης, δημιούργησαν μέσα από τις στήλες τους εθνικοαπελευθερωτική παράδοση. Μία παράδοση που δεν μπόρεσαν να εκμηδενίσουν οι φλόγες του διχασμού και τα φαινόμενα εκτραχηλισμού τα οποία κυριάρχησαν στον τύπο λίγα χρόνια αργότερα.

Στον ίδιο παλμό κινήθηκαν και οι εφημερίδες: "Εφημερίς των Βαλκανίων του Νίκου Καστρινού και Ταχυδρόμος

Βορείου Ελλάδος" οι οποίες διατηρούνται ακόμη στη μνήμη των παλαιοτέρων θεσσαλονικέων. Δεν θα επεκταθούμε παραθέτοντας τίτλους, στοιχεία και προσφορές όλων των εφημερίδων που εξεδόησαν στη Θεσσαλονίκη τα μετέπειτα έτη. θα σταθούμε όμως σε δύο πράγματι μεγάλες καθημερινές εφημερίδες που τίμησαν τη δημοσιογραφία:

Στο 'Φως', εφημερίδα του μεσοπολέμου και της μεταπολεμικής εποχής που ίδρυσε το 1914 ο Δημοσθένης Ρίζος και στον Ελληνικό Βορρά", που εξεδόθη το 1936 από τον Πέτρο Λεβαντή και που κυκλοφόρησε κυρίως μετά τη Γερμανική κατοχή. Οι δύο αυτές εφημερίδες, μαζί με τη " Μακεδονία", σε δύσκολες εποχές, υπηρέτησαν με συνέπεια και δεοντολογία τις ανάγκες ενημέρωσης και εθνικής καθοδήγησης του αναγνωστικού τους κοινού, σ' όλη τη Βόρειο Ελλάδα.

Εδώ και χρόνια, μοναδική πρωινή καθημερινή εφημερίδα παραμένει η "Μακεδονία", που πέρασε διαδοχικά στα χέρια του Γεωργίου Βελλίδη και της Ελένης Βελλίδη. Το "Φως" διέκοψε την έκδοση του το 1959, ενώ ο "Ελληνικός Βορράς" που κυκλοφόρησε ως καθημερινή εφημερίδα για τελευταία φορά τον Οκτώβριο του '86, συντροφεύει τους πιστούς του αναγνώστες με την Κυριακάτικη έκδοση του. Διευθυντής ο Νίκος Μέρτζος, διαπρεπής δημοσιογράφος, χρονογράφος, σχολιαστής και πληθωρικός αρθρογράφος.

Σήμερα, στη μάχη του περιπτέρου κυριαρχεί η εισβολή του πρωτευουσιάνικου τύπου, που μεταφέρει και μεταδίδει στους αναγνώστες την αλλοτροίωση του σύγχρονου ανθρώπου και τον εκφυλισμό του γνήσιου ελληνικού πνεύματος. Το πνεύμα αυτό που υπήρξε χαρακτηριστικό των Μακεδόνων, προσφύγων και γηγενών, διατήρησε ο τύπος της Θεσσαλονίκης επί μία εκατονταετία, αναδεικνυόμενος σε ακάματο σημαιοφόρο των εθνικών ιδεωδών και συμπαραστάτη των δοκιμαζόμενων Βορειοελλαδιτών.

Φώτης Κουτσουπιάς

Εφημερίδα "ΛΑΟΣ" Βέροια, 26/10/1993

http://www.macedoniaontheweb.com/forum/makedoniko-forum/1755-917-955-955-951-957-953-954-941-962-949-966-951-956-949-961-943-948-949-962-964-951-962-924-945-954-949-948-959-957-943-945-962-a.html

Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Ιδιωτικών Παιδικών Σταθμών στο πλευρό της UNICEF

Η Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF και ο Πανελλήνιος Σύλλογος Ιδιωτικών Παιδικών Σταθμών (ΠΑ.Σ.Ι.Π.Σ.) ενώνουν τα χέρια και συμμαχούν προς όφελος των παιδιών όλου του κόσμου. Στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας, αναλαμβάνουν από κοινού δραστηριότητες για την προώθηση των δικαιωμάτων του παιδιού, αλλά και την ανάπτυξη πανανθρώπινων αξιών, όπως της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ειρήνης και της ευαισθησίας για το περιβάλλον στους μαθητές όλης της χώρας.

Η έναρξη αυτής της τόσο σημαντικής συνεργασίας γίνεται με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Σχολεία Υπερασπιστές των Παιδιών». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα όπου οι παιδαγωγοί, οι νηπιαγωγοί και οι μαθητές τους προσκαλούνται μέσα από ειδικά σχεδιασμένες εκπαιδευτικές δραστηριότητες να συμβάλλουν στην προστασία των παιδιών σε όλο τον κόσμο.

Δεύτερη δράση είναι να δημιουργηθεί στα σχολεία μια μόνιμη γωνία ή περίπτερο της UNICEF που θα αποτελεί το κέντρο αναφοράς κάθε σχετικής δραστηριότητας.

Είναι ακόμη πολύ σημαντικό και θα μπορούσε να δημιουργηθεί στο σχολείο μια ομάδα UNICEF με τη συμμετοχή εκπαιδευτικών - στην οποία μπορούν να συμμετέχουν και μαθητές - και η οποία θα είναι υπεύθυνη για την προώθηση της συνεργασίας. Ακόμη, στον χώρο της βιβλιοθήκης του σχολείου προτείνεται να δημιουργηθεί ένα ειδικό τμήμα με εκδόσεις της UNICEF. Τέλος, είναι σημαντικό να ενταχθεί στο πρόγραμμα των δραστηριοτήτων του σχολείου ένα ακόμα εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Τα Παιδιά Γράφουν & Ζωγραφίζουν τα Δικαιώματά τους», που προγραμματίζεται να υλοποιηθεί την ’νοιξη του 2011.

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής UNICEF, κ. Λάμπρος Κανελλόπουλος, τονίζει: «Η συνεργασία με τον ΠΑ.Σ.Ι.Π.Σ., είναι ένα κορυφαίο βήμα για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά όλου του κόσμου».

Ο Πρόεδρος του ΠΑ.Σ.Ι.Π.Σ., κ. ’ρης Καντάς, δηλώνει από την πλευρά του: «Είναι μεγάλη μας τιμή να συνεργαζόμαστε με τη UNICEF, προς όφελος των παιδιών που έχουν ανάγκη στις αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη».

Μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες για τη συνεργασία UNICEF - ΠΑ.Σ.Ι.Π.Σ. στην ιστοσελίδα της UNICEFwww.unicef.gr

Η UNICEF είναι για περισσότερο από 60 χρόνια η κορυφαία οργάνωση στον κόσμο που φροντίζει για την υγεία, την εκπαίδευση, τη διατροφή και την προστασία εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον κόσμο. Το έργο της στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε εθελοντικές προσφορές.