ΠΟΙΗΣΗ
Πόπη Βερνάρδου
Κάπου στη γη
Dementia universalis
Δεν είχε φανταστεί ότι θα ερχόταν
αντιμέτωπη με την εικόνα του θανάτου·
του δικού της θανάτου.
Ήταν γοητευτική η εικόνα;
Ήταν αποκρουστική;
Και τα δυο, ίσως.
Είχε ζωγραφίσει το θάνατο ολόγυρά της.
Όλοι τον είχαν ζωγραφίσει για τον εαυτό τους.
Εθελοντική ταφή.
Μόνο που νόμιζαν ότι ήταν η ζωή.
Η αμφισημία των λέξεων.
Η ανοησία των ανθρώπων.
Ή η αφέλεια ίσως;
Οι λέξεις στη θέση των νοημάτων.
Τα νοήματα στη θέση των πραγμάτων.
Τα πράγματα δεν ήταν εκεί.
Είχαν μείνει μόνο οι εικόνες τους.
Ζωγραφιές στους τοίχους της φυλακής τους.
Ο ήλιος έχει μέρες να φανεί.
Τα σύννεφα επιμένουν να τον κρύβουν.
Βρέχει πολλές ώρες.
Παλιότερα η βροχή ήταν αθώα.
Ήταν όμορφα να περπατάς στη βροχή.
Είχαν μια γοητεία οι ανοιξιάτικες μπόρες.
Τώρα στη διάφανη βροχή
μπορεί να κρύβεται ο θάνατος.
Ποιος ξέρει τι άλλο κουβαλά μαζί της,
καθώς τρυπάει τη μολυσμένη ατμόσφαιρα;
Dementia universalis.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου