Ευχές για τις γιορτές από τον Φιλοτεχνικό Όμιλο Τρίπολης

http://filotexnikostr.blogspot.gr/

Ο Νίκος Καρούζος και οι νεότεροι ποιητές

Μη με διαβάζετε/ όταν/ έχετε/ δίκιο
«Ρομαντικός επίλογος»

ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΤΣΑΛΑΠΑΤΗ

Πέρυσι, από τις 30 Γενάρη έως τις 28 Μαΐου, το θέατρο Άττις φιλοξένησε δέκα νέους ποιητές, από 25 έως 35 ετών, σε μια σειρά εκδηλώσεων με τον τίτλο «Ιστορία ερχόμαστε. Κοίτα τον ουρανό!» (τίτλος δανεισμένος από το γνωστό σύνθημα του Δεκέμβρη του 2008). Όταν ο Θεόδωρος Τερζόπουλος μας πρότεινε ο κύκλος των αναγνώσεων να είναι αφιερωμένος στην μνήμη του Νίκου Καρούζου, αποδεχτήκαμε την πρόταση ως μια χειρονομία που συμπλήρωνε με φυσικότητα τις προθέσεις και το περιεχόμενο του εγχειρήματος. Ο κύκλος ξεκίνησε με την ανάγνωση ενός ποιήματος του Νίκου Καρούζου από τον Θεόδωρο Τερζόπουλο (το ποίημα «Ρομαντικός Επίλογος» από τη συλλογή Πενθήματα). Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων, αρκετοί ποιητές διάβασαν ποιήματα του Καρούζου ανάμεσα στα δικά τους, στίχους εμπνευσμένος ή αφιερωμένους σε αυτόν. Λίγους μήνες μετά, και ενώ η ανάμνηση ταξινομεί στο παρελθόν τα γεγονότα, τίθεται το ερώτημα από πού προήλθε η φυσικότητα με την οποία το όνομα ενός ποιητή της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς συνοδεύει τις προσπάθειες ποιητών γεννημένων από το 1977 και μετά. Γιατί ο Νίκος Καρούζος;

Μια αγαπητική σχέση

Ο Νίκος Καρούζος είναι ο ποιητής που συναντά κανείς συχνότερα ξεφυλλίζοντας τα βιβλία των νεότερων ποιητών. Στίχοι του ως μότο ποιημάτων, ή ακόμη και συλλογών, ποιήματα αφιερωμένα στη μνήμη και τον ποιητικό του τρόπο, δάνεια μοτίβα, παραφράσεις και διασκευές στίχων, ακόμη και ολόκληρων ποιημάτων. Η έκταση της αναφοράς, αλλά και ο τρόπος της, ορίζει τη σχέση αυτή ως κάτι πιο έντονο από μια απλή αφετηρία ή επιρροή. Η σχέση των νεοτέρων με τον Καρούζο προκύπτει ως μια σχέση αγαπητική.

Είναι αρκετά επικίνδυνο, όταν προσπαθείς να βυθομετρήσεις το φαινόμενο της γοητείας, να αστοχήσεις επιπλέοντας στην πιο ρηχή επιφάνεια. Μιλώντας για τον Νίκο Καρούζο μπορούμε εύκολα να καταλήξουμε (όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές) στην καταγραφή και στην καταμέτρηση ανεκδοτολογικών γεγονότων της ζωής του, που προσθέτουν στον μύθο του ποιητή. Στον μύθο του Νίκου Καρούζου όσο και στον τρόπο με τον οποίο ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων (ανάμεσά τους και ποιητές) αντιλαμβάνεται τη θέση και την ιδιότητα του ποιητή σε αυτόν τον κόσμο: αλκοόλ, φτώχια, ξενύχτια, φιλίες, γυναίκες, καπνοί τσιγάρων, γόπες πραγματικότητας σβησμένες στα τασάκια του μύθου. Τόσο συχνά -από τον Μπωντλερικό 19ο αιώνα έως και σήμερα- ο ποιητής υπάρχει καιως στερεότυπο ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Τόσο συχνά λοιδορείται ή γίνεται αποδεκτός, υφίσταται ως αντικείμενο χλευασμού ή θαυμασμού και μίμησης, μέσα στις αυστηρά προκαθορισμένες και μυθολογημένες ιδιότητές του. Και αν ο Νίκος Καρούζος υπήρξε, μέχρι και σήμερα, μια από τις πιο χαρακτηριστικές και μυθολογημένες περιπτώσεις Έλληνα ποιητή, ως προς τις επιλογές και τους τρόπους ζωής, είναι αρκετή μια τέτοια ιδιότητα ώστε να εξηγήσει την ιδιαίτερη σχέση του με την νεότερη γενιά ποιητών; Ο ποιητής υπάρχει, πριν απ’ όλα και πάνω από όλα, μέσα στα ποιήματά του, ανεξάρτητα της στάσης, της γοητείας ή της διάψευσης του βίου του. Η σχέση, λοιπόν, πρέπει να εξεταστεί αυστηρά μέσα στους στίχους και τα ποιήματα του Νίκου Καρούζου.

Μια γιορτή αντιφάσεων

Ερχόμενος σε επαφή με το σύνολο του ποιητικού έργου του Καρούζου, έρχεσαι συχνά σε αμηχανία όταν προσπαθείς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Ποιητής κυρίως του στίχου (σε μια παράδοση που μοιάζει να έρχεται από τον Σολωμό) και όχι του ποιήματος, ο Νίκος Καρούζος μοιάζει να γιορτάζει τις αντιφάσεις του ακόμα και μέσα στην ίδια σελίδα. Τόσο συχνά έρχεσαι σε επαφή με μοτίβα και αποκρίσεις που θα αναιρεθούν μετά από λίγα ποιήματα. Και όμως, η διαδοχή των αντιφάσεων δεν παρουσιάζεται ως ποιητική αδυναμία, αλλά αντίθετα ως πρόταση κι ως αποτέλεσμα που προκύπτει φυσικά, ως δομικό στοιχείο Ποιητικής. Η καταγραφή τους δεν αποτελεί μια φιλολογική καταλογογράφηση για τον γυαλάκια του μέλλοντος (όπως θα έλεγε ο ίδιος), αλλά αντίθετα μια περιγραφή του στίγματος που προκύπτει από την ποιητική επαφή.

Η πρώτη αντίθεση που συναντά κανείς (κι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της ποίησης του) είναι η αντίθεση ανάμεσα στη θρησκευτικότητα και την υλικότητα. Ο Καρούζος υπήρξε ένας ποιητής της ύπαρξης («βρισκόμαστε μπροστά σε μια ποίηση όχι υπαρξιακή αλλά υποστασιακή», διευκρινίζει εύστοχα ο Γιάννης Δάλλας) και ταυτόχρονα ποιητής ανοιχτός προς το κοινωνικό. Η γλώσσα και οι αναφορές στην αγία γραφή, στους πατέρες της εκκλησίας, στη γλώσσα του Παπαδιαμάντη, επιστρατεύονται για να εκφράσουν την ένταση της ύπαρξης. Εξετάζοντας όμως πιο προσεκτικά τα ποιήματα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο ποιητής πλέκει το εγκώμιο της ύλης. «Πιστεύω εις έναν ποιητή εκτός ουρανού...», γράφει. Ο Νίκος Καρούζος παρέμεινε ένας ευλαβικός υλιστής, μακριά από την υλοφροσύνη. Στους στίχους του δίνει στον εαυτό του το όνομα Χερουβίμ Αρουραίος και γιορτάζει την Θρησκεία του Σκούληκα, διατρανώνοντας την αντίθεση του έργου του εγκιβωτισμένη ανάμεσα σε δύο λέξεις. Το θείο υπάρχει στους στίχους αποκαθηλωμένο από το υπερβατικό («η αμηχανία του θείου», μας λέει) και μέσα σε αυτούς προσπαθεί να βγάλει από την ύλη ό,τι την ξεπερνά, να στύψει την υλικότητά της. Η μεταφυσική στην ποίηση του Καρούζου γίνεται τελικά ένας τρόπος να συγκρατείς την ομορφιά μες την φθαρτότητα.

Μια άλλη αντίθεση που προκύπτει από την πρώτη, είναι η αντίθεση ανάμεσα στις «υψηλές» λέξεις που χρησιμοποιεί ο Καρούζος, με λέξεις και μοτίβα της πιο πεζής καθημερινότητας. Η Θεία Ευχαριστία μπορεί να συγκατοικεί ευρύχωρα στον ίδιο στίχο με έναν τροχονόμο. Ο Καρούζος χρησιμοποιεί μια γλώσσα που έρχεται από μακριά, προσπαθώντας να αναστήσει ερείπια λέξεων στην λειτουργική τους μαγεία και όχι στην ετυμολογική ακρίβεια των λεξικών. Ταυτόχρονα, μπολιάζει το οραματικό στο καθημερινό, μέσα από ηχομιμητικές λέξεις και νεολογισμούς. Μέσα σε αυτόν τον ποιητικό ορίζοντα, λέξεις όπως «λευκοπλάστης», «ανελκυστήρας» ή «υπνόσακος» χάνουν την καθημερινή τους υπόσταση και αποκτούνε νέο βάθος, κάπου ανάμεσα στην ετυμολογία τους και την μεταφορά. Μέσα από την λεξιπλασία, ο Καρούζος κάνει την ομορφιά σχεδόν χειροποίητη.

Παράλληλα με την αντίθεση των λέξεων μπορούμε να παρατηρήσουμε μια αντίθεση και στους στίχους ή ακόμα και στα ποιήματα. Ενώ στο σώμα του κειμένου βρίσκουμε τόσο συχνά στίχους μιας τρομακτικής αισθητικής συμπύκνωσης και μιας πρωτόγνωρης εκφραστικής αρτιότητας, σε άλλα σημεία (κυρίως στη β΄ περίοδο όπως έχει οριστεί από την έκδοση των απάντων) η αισθητική δεν είναι η βασική επιδίωξη. Έτσι, ο ποιητής συχνά κατασκευάζει στίχους και ποιήματα στα όρια της αντιποίησης, αποκλείοντας την εμφανή ομορφιά και καλλιέπεια. Ο Καρούζος είναι ένας ποιητής που δεν φοβάται να δοκιμάσει, κατασκευάζοντας έναν πειραματισμό, συχνά στα όρια του παιχνιδίσματος. Αυτό το χαμογελαστό καινούργιο, που δεν διεκδικεί δάφνες μεγέθους αλλά την λάμψη της πρωτοτυπίας, και συχνά την αμεσότητα της ειλικρίνειας, δεν διστάζει να στραφεί συχνά ενάντια στην ίδια την ποίηση, ακόμα και ενάντια στον ποιητή.

Η ίδια η ποίηση εμφανίζεται στους στίχους του Καρούζου ως μια υπόθεση εξαιρετικά σημαντική. Ο ποιητής οντολογεί μέσα από τις λέξεις. Η ποίηση είναι ταυτόχρονα ηθική, πολιτική και τελικά μια στάση ζωής. Δοσμένος και κυριευμένος από ποίηση, περιγράφει την λειτουργικότητά της: «η ποίηση βατεύει τα γεγονότα», και αλλού: «γράφοντας εκδικούμαστε τα πράγματα». Η ένταση και η σημασία συνεπάγεται κόστος και φθορά για τον ίδιο τον ποιητή. Ο ίδιος έγραφε πως σε κάθε βιβλίο γκρεμίζεται. Προκαλεί λοιπόν έκπληξη (για μία ακόμη φορά), όταν ο Καρούζος δεν διστάζει να στραφεί και κατά της ίδιας της σημασίας της ποίησης: "Η γραπτή ποίηση/ σωριάστηκε στο στήθος μου/ σαν ένα τίποτα", γράφει ανάμεσα σε άλλους στίχους με παρόμοια διάθεση. Ο ποιητής αυτοϋπονομεύεται έως τα έγκατα, μέχρι την ολική του αναίρεση, σε μια σειρά κριτικών και ειρωνικών προς τον εαυτό του παρενθέσεων μέσα στους στίχους του («το ‘χω παρακάνει μ’ αυτό το έαρ’, «ε, άντε στο διάβολο, το χεις πια παραχέσει», «σαν πολλά δεν είν’ ως τώρα τα θηλυκά σου ουσιαστικά βρε παρλαπίπα;», ανάμεσα σε άλλους αντίστοιχους στίχους).

Για την άγρια σκέψη του Νίκου Καρούζου*

Ο ίδιος ο ποιητής μας έχει αποτρέψει από το να έχουμε δίκιο και το να προσπαθείς να μιλήσει συνολικά για ένα έργο σαν αυτό του Νίκου Καρούζου μοιάζει με το να προσπαθείς να αγκαλιάσεις την άμμο. Παρ’ όλα αυτά, ο αναγνώστης, ακόμη και γοητευμένος, δεν μπορεί παρά να κουβαλά εντυπώσεις, αισθήσεις, συμπεράσματα.

Η ποιητική των αντιφάσεων που περιγράψαμε παραπάνω δεν παύει με την παράθεσή τους. Τα αντίθετα βρίσκουν χώρο εξίσου μέσα στα ποιήματα. Μέσα από τη συνύπαρξη και την ισότιμη ένταση, οι αντιθέσεις αυτοαναιρούνται. Η διαδικασία αυτή καταφέρνει να παραδώσει στον αναγνώστη ανάγλυφη την ένταση της ποιητικής διαδικασίας. Μιας διαδικασίας με όρους ύπαρξης και αγωνίας. Η αγωνία της ύπαρξης παρατίθεται ως γεγονός και ως διαδρομή και όχι ως συμπέρασμα ή απάντηση. Η γλώσσα του Νίκου Καρούζου -όλη αυτή η ανάσα ενάντια στην αναπνοή- μέσα από το μέγεθος της πάλης και το αγκομαχητό της δημιουργίας, ταυτίζεται με την πάλη του ανθρώπου που προσπαθεί να κάνει ποίηση, να φτιάξει με όρους επείγοντος και τελικά να υπάρξει μέσα απ’ αυτή. Η προσπάθεια για γλώσσα γίνεται προσπάθεια για ύπαρξη. Ένας τρόπος η ζωή να ειπωθεί στην ρευστότητά της και ο πυρήνας της να έρθει στην επιφάνεια.

Ο νέος που ξεκινά να γράφει και να ψηλαφίζει το άρρητο, εντοπίζει μέσα σε αυτή την προσπάθεια τους λόγους που τον οδήγησαν στην ποίηση, την δικιά του επιθυμία στην πιο καθαρή μορφή της. Διαβάζοντας την ποίηση του Καρούζου -και ενώ βρίσκεται ακόμη στο δικό του ξεκίνημά- έρχεται σε επαφή με την ποιητική ευφυΐα, την ποιητική δέσμευση, τη στράτευση στον στίχο. Ταυτόχρονα όμως μέσα από έναν εναγκαλισμό οικειότητας μοιράζεται με τον ποιητή τον ενθουσιασμό της ανάγκης ή αυτό που ο ίδιος ο Νίκος Καρούζος θα περιέγραφε ως «απαίτηση του ανεπανάληπτου».


______________________________________________
*οι φράσεις είναι δανεισμένες από στίχους του ποιητή
Ο Θωμάς Τσαλαπάτης είναι ποιητής
tsalapatis.blogspot.gr

Ημ. δημοσίευσης: 02/12/2012 - εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Εις μνήμην Χρόνη Μίσσιου

Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε; 

 Επιλεγμένα αποσπάσματα απ' τα βιβλία του, και μία συνέντευξή του

 

Αποσπάσματα απ' τα βιβλία του: 

 Σκεφτείτε, κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ’ αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση…

 Αν η συνείδηση και η γνώση του ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ’ αυτή την ανθρώπινη έγνοια την είδηση “εκατό χιλιάδες νεκροί” ή “ένας άνθρωπος βασανίζεται σε κάποιο άντρο της εξουσίας”… 

(“ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΡΕ… ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ” Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ) 

 Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος μόνον σε σχέση ελευθερίας και ευτυχίας με τους συνανθρώπους του, σε συναισθηματική αρμονία με τον εαυτό του, αλλιώς γίνεται σκατό ανθρώπινο, το πιο άχρηστο και επικίνδυνο πράγμα δηλαδή, διότι και το σκατό των ζώων ακόμα είναι ευλογία θεού για τα λουλούδια και τα φυτά. Μόνο ο άνθρωπος, που τρώει και καταστρέφει τα πάντα, παράγει άχρηστα και επικίνδυνα πράγματα, και για τη φύση και για τη ζωή. 

 ("ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΡΕ... ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ" Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ)

 Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν, να πούμε, σαν τους νομάρχες στις επιτροπές ασφαλείας που μας στέλνανε εξορία, απλώς γιατί δεν κάναμε ό,τι θέλαν αυτοί. Όταν λοιπόν πιάσανε το Χριστό και του τον πήγανε -πάντα οι κουφάλες την ίδια τακτική, να σε σπάσουνε, να τους πεις τι ωραίοι που είστε και τι καλά που τα κάνετε και ότι εγώ είμαι μαλάκας που θέλω να είμαι εγώ, κατάλαβες; Τα ίδια με την καθοδήγα μας.

 Τέλος, που λες, πάνε το Χριστό στον Πιλάτο, βασανισμένο και ταλαιπωρημένο από τους μπάτσους της εποχής, και του λέει η κουφάλα ο Πιλάτος: Έλα, ρε παιδάκι μου, τι θέλεις τώρα και τα σκαλίζεις, μια χαρά παιδί είσαι, νέος, ωραίος, έχεις μια τέχνη, σ’ αγαπάνε οι γυναίκες, μπορείς να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά και να πεθάνεις σε βαθιά γεράματα. Δε λυπάσαι τα νιάτα σου και την ομορφιά σου; κάνε μια δήλωση, βάλε μια υπογραφή να λες ότι είσαι μαλάκας, και να γυρίσεις σπιτάκι σου ωραία κι όμορφα.

 Δε λυπάσαι, ρε, τη μάνα σου που σπαράζει από το κλάμα; Καλά, δεν έχεις αισθήματα μέσα σου εσύ; Τι σόι άνθρωπος είσαι δηλαδή; Εμείς τι είμαστε; Εσύ βρέθηκες να φκιάξεις τον κόσμο; και τα τέτοια που λένε όλες οι κουφάλες της εξουσίας. Και ο Χριστός τον κοίταγε με κείνα τα πανέμορφα, γεμάτα γλύκα και θανατερή κατανόηση μάτια του, σα να του ‘λεγε: Άσε μας, ρε Πιλατάκο, διότι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι… Ο Πιλάτος το ‘πιασε βέβαια, αλλά βολεμένος μέσα στην ιεραρχία, στα δαχτυλίδα του, τ’ αρώματά του και τα σκατά του είπε: Εγώ πάντως είπα και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω και νίπτω τας χείρας μου. Όλες οι ασφάλειες όλου του κόσμου, καπιταλιστικές, σοσιαλιστικές και ουδετέρων, αυτή την κουφάλα αντέγραψαν… 

("ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΡΕ... ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ" Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ) 

~~~

 Ο Χρόνης Μίσσιος καταδικάστηκε σε θάνατο το 1947 κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου. Παρακάτω διηγείται τις αναμνήσεις του από τις φυλακές της Κέρκυρας: Μόλις έκλεινε η φυλακή κι ετοιμαζόμασταν να φάμε, γκράγκα γκρούγκα οι σιδεριές, πλακώνανε τα καρακόλια. Ξέραμε ότι έρχονται να πάρουν για εκτέλεση. Άνοιγαν, που λες, το κελί απ’ το οποίο ήθελαν να πάρουν κάποιον, μας είχαν παστωμένους πέντ’ έξι σε κάθε κελί, που ήταν φτιαγμένο για έναν άνθρωπο, άσ’ τα, άνοιγαν που λες το κελί, στέκονταν στην πόρτα, και μας κοιτάζανε. Όλοι τώρα ήμαστε μελλοθάνατοι, ε; και ξέραμε ότι κάποιον από μας θα πάρουν. Κοιτάζανε που λες μια το χαρτί και μια εμάς… Αυτή η ιστορία μπορεί να κράταγε από πέντε λεπτά ως και ένα τέταρτο.

 Ύστερα, αφού έκριναν πως σιτέψαμε, λέγανε, ας πούμε, Γιώργο, έλα -μας ήξεραν, βλέπεις, και με τα μικρά μας ονόματα, οι χαμούρες. Τέλος, σηκωνόταν να πούμε ο Γιώργος, άφηνε το γράμμα του -όλοι μας είχαμε ένα γράμμα έτοιμο για τους δικούς μας- αγκαλιαζόμασταν, φιλιόμασταν, και την ώρα που έβγαινε από την πόρτα λέγανε, για στάσου μια στιγμή, α, λάθος, δεν είσαι συ, είναι ο Παύλος… Χαμούρες, σου λέω, εντελώς άνανδροι. Άλλες φορές πάλι, γράφανε σ’ ένα χαρτάκι τα ονόματα αυτών που θα ‘παιρναν το βράδυ για εκτέλεση, το έδεναν σ’ ένα σπαγκάκι και το ‘σερναν μέσα στο προαύλιο. Όλοι ήμασταν θανατηφόροι. Ε, άντε να μη συρθείς από πίσω να δεις αν είναι τ’ όνομά σου γραμμένο στο χαρτάκι… 

Εμείς φεύγαμε από το προαύλιο και κλεινόμασταν στα κελιά μας. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι είχαν παιδιά, είχαν φίλους, αγαπούσαν ίσως κάποιους ανθρώπους… Τι να πεις… Αλλά σου έλεγα για τις λαχτάρες που έκανα στη μάνα μου. Όταν, που λες, είσαι για εκτέλεση, έχεις κάθε μέρα επισκεπτήριο. Ε, ήρθε η κακομοίρα η μάνα μου την πρώτη μέρα να με δει. Για να πάω στο στρατοδικείο, μου είχαν φέρει ένα κοστούμι του αδερφού μου, γιατί εγώ δεν είχα καλά ρούχα. Αφού είδα τη μάνα μου, την αγκάλιασα, της λέω, κοίτα να δεις, αύριο που θα ‘ρθεις, να μου φέρεις τα παλιά μου τα ρούχα να φορέσω, γιατί, ε, αφού μεθαύριο θα μας σκοτώσουν, να μην πάει τζάμπα και το κουστούμι. Μπαμ η μάνα μου, κάτω, ξερή. Κάναμε επισκεπτήριο μαζί με τον Μαύρο, οπότε μου σφυρίζει μια σφαλιάρα, και μου λέει, τι λες, ρε τσόγλανε, στη μάνα σου, είναι κουβέντες αυτές; Όχι, δεν το ‘κανα επίτηδες, τα είχα χαμένα και γω ο φουκαράς, δεν ήξερα τι να της πω όπως σπάραζε στην αγκαλιά μου… Τέλος, χέσ’ τα. 

 Το κακό είναι πως ποτέ δεν μπόρεσα να της εξηγήσω μερικά πράγματα, όπως να πούμε πόσο πολύ την αγαπούσα και τι καταφύγιο ήταν για μένα στα μεγάλα μου ζορίσματα… Αλλά έτσι είναι πάντα, ποτέ δεν προλαβαίνουμε να πούμε τα πιο ουσιαστικά πράγματα, και το καταλαβαίνουμε μόνο σα χαθούμε.

 (ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ "...ΚΑΛΑ, ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕΣ ΝΩΡΙΣ" Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ) 

 Συνέντευξη: 

 via roadartist 

 "Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, δυστυχώς, να καταλάβουν, τι σημαίνει ζωή. Τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, κι όταν φτάνει το ηλιοβασίλεμα, αντί να κλαίνε γιατί πέρασε άλλη μια μέρα, και συνεπώς άλλο ένα βήμα προς το θάνατο, χαίρονται. Χαίρονται! Γιατί η μέρα τους ήταν φορτωμένη με οδύνη, με άγχος, με κυνηγητό, με προβλήματα, με όλα αυτά. Η οικολογία είναι επαναστατική, με την έννοια ότι στοχεύει να καταργήσει όλες τις αρνητικές δομές της κοινωνίας. Είναι η μόνη επανάσταση, θα λέγαμε, η οποία δε φέρει εξουσία και δεν εδραιώνει καμία εξουσία. Και ξέρουμε από την ιστορία ότι και τα πιο ωραία, τα πιο όμορφα, τα πιο ρομαντικά όνειρα των επαναστατών, σκοτώθηκαν από την εξουσία. Αυτή ήταν η αιτία της καταστροφής. Αυτή είναι η αιτία που μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτη. (...) Και τι θα πει ανάπτυξη, κι ως που πάει αυτή η ανάπτυξη τέλος πάντων; 

Αυτή η γραμμή που πάει; Έχει κανένα τέλος; Έχει κανένα τέρμα αυτή η γραμμή; Περάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, περάσαμε την επανάσταση την ηλεκτρονική, και το όφελος του ανθρώπου ποιό; Η ποιότητα της ζωής του, το νόημα της ζωής του έχει χαθεί, έχει αλλοτριωθεί! Η ζωή είναι αλλού και ο άνθρωπος ο σημερινός είναι αλλού! Οι περισσότεροι άλλα ζητούν κι άλλα ζούνε, άλλα επιθυμούν και άλλα πραγματοποιούν μέσα στην κοινωνία. Είμαστε πια μια κοινωνία σχιζοφρενών. Από τη μια ένας αφύσικος πολιτισμός και από την άλλη η οντότητά μας σαν άνθρωποι. Είμαστε ψυχασθενείς. Απλώς ο καθένας νομίζει ότι ο άλλος είναι, κι όχι ο ίδιος! Αν θέλουμε λοιπόν να οραματιστούμε ένα ανθρώπινο μέλλον, οφείλουμε κατ' αρχήν να το οραματιστούμε σε ανθρώπινα μέτρα. Αυτές οι χαβούζες που λέγονται πόλεις εξαφανίζουν τον άνθρωπο. (...) Όσο υπάρχουν άνθρωποι -κι αυτοί λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο και αντικαθίστανται από τους μεταλλαγμένους- θα νιώθουνε αυτή την ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας. (...) Είναι δύσκολο να ανοίξουμε μια διέξοδο μέσω μιας οικολογικής επανάστασης. Και γιατί είναι δύσκολο; 

Από την δεκαετία του '60 ο Μαρκούζε είχε επισημάνει, ότι αυτό το απεχθές κοινωνικό σύστημα δεν βρίσκεται πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά έχει ενσωματωθεί μέσα στον άνθρωπο και έχει υποχρεώσει τον άνθρωπο να το αναπαράγει συνεχώς. Αυτό τι λέει; Αυτό λέει, ότι υποχρεωτικά, έχουμε μια μετάλλαξη της συνείδησης, μια μεταφορά της, από την αυτονομία της αναζήτησης του καλού ή της ζωής, σε μια πρακτική η οποία αναπαράγει το σύστημα. 

Μας έχουν υποχρεώσει να παίρνουμε αυτοκίνητα, μας υποχρεώνουν να παίρνουμε κινητά, μας υποχρεώνουν να κάνουμε τούτο, ή το άλλο. Έχουν οργανώσει έτσι τη ζωή, ώστε δεν μπορούμε να διαφύγουμε. Γι' αυτό είναι πολύ δύσκολη μια επανάσταση της οικολογίας. Γιατί πρέπει να απαλλαγεί ο άνθρωπος, να ξεράσει από μέσα του, όλο το σύστημα, να μπορέσει να απελευθερωθεί και να μπορέσει τελικά να δει τα πράγματα όπως είναι, να δει τη ζωή του, να παλέψει, ν' αντισταθεί, να πολεμήσει. Σήμερα και σ' αυτόν τον τομέα -και είναι πολύ αισιόδοξο- διάφορες παρέες παίρνουν τα βουνά και προσπαθούν να ζήσουν έξω από το σύστημα. Ακόμα, σε κάποιες περιοχές έχουν καταργήσει και το χρήμα. Εσύ έχεις βγάλει φέτος περισσότερα φασόλια, εγώ έχω πατάτες, ο άλλος έχει λάδι, ο άλλος είναι γιατρός κι αντί για πληρωμή θα του δώσω αυγά ή κοτόπουλο, κλπ. Αυτά νομίζω είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, διότι από το οργανωμένο πολιτικό-θεσμικό σύστημα δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία αποκλείεται να αναπαράξει τίποτα καλό, τίποτα της προκοπής. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής υποτέλειας της πατρίδας μου. Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. 

Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος, «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει... Λέω καμιά φορά, σ' αυτά τα παιδιά που τρέχουν στις διαδηλώσεις και χτυπιούνται με τους μπάτσους και μετά τους πλακώνουν με τα χημικά σα να 'ναι κατσαρίδες, «Τι πάτε και σκοτώνεστε μες στους δρόμους και δεν πάτε να καταλάβετε τα χωράφια της Μονής του Βατοπεδίου και να κάνετε μια φάρμα; Είστε όλοι σας μορφωμένα παιδιά, έχετε διάφορες ειδικότητες, να καταλάβετε τα βασιλικά κτήματα, αυτού του κερατά στο Τατόι, να κάνετε μια φάρμα; Θα 'χετε και τον κόσμο μαζί σας! Ποιος θα σας πει κουβέντα; Πάτε και πετάτε γκαζάκια, και καίτε το αυτοκίνητο του αλλουνού του κακομοίρη, τι σας φταίει ο άλλος;».

 Θέλω να πω, ότι, δυστυχώς, επίσης για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία η οποία δείχνει να χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα! Να συμβαίνουν τόσο τρομακτικά πράγματα και μέσα σ' αυτήν και στον κόσμο και γύρω της, και να μην παίρνει χαμπάρι! Να μην αντιδρά με τίποτα! Άκουγα τον Γιανναρά να λέει «Τουλάχιστον ας κατέβουν εκατό- διακόσιες χιλιάδες κόσμος να καταλάβουν το Σύνταγμα και να κάτσουν εκεί και να απαιτήσουν Συντακτική Εθνοσυνέλευση». Αλλά πού; Αυτό που λέγεται, πια, ότι απέμεινε σαν σύνθημα γραμμένο σε γκρεμισμένους τοίχους: «ΑΡΙΣΤΕΡΑ», τυρβάζει περί των... ευαγγελίων ακόμα! Ξέρεις τι είπε ο Δαντόν πριν τον καρατομήσουν; «Τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών». Κατάλαβες; Και μέσα σε όλη την πορεία της ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητά τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία. Γιατί, σου λέω, ότι η εξουσία είναι το χειρότερο, είναι το τρομακτικότερο εφεύρημα του ανθρώπου! Εγώ είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, υπέρ των μικρών κοινοτήτων, και το μόνο που θα έλεγα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, θα 'τανε, "πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά σας, ξαναγυρίστε στη λίμνη! 

Ξαναεποικήστε την Ελλάδα!" Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία. Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.

 Γι' αυτό ο δρόμος προς την απελευθέρωση από τη βαρβαρότητα, είναι ένας δρόμος πάνω από την πυρρά, που πρέπει να περάσει ο καθένας μας. Πάρα πολύ δύσκολος δρόμος. Για την ώρα το κάνουν αυτοί που έχουν κάποια δυνατότητα να το κάνουν. Δηλαδή, γνωρίζω ανθρώπους, οι οποίοι φύγανε και πήγανε στο Πήλιο, ένα από τα πιο παραγωγικά βουνά της Ελλάδας -εκεί και... μπουκάλια να φυτέψεις θα φυτρώσουνε και υπάρχουν κτήματα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, γεμάτα ελιές, καρυδιές, μηλιές κλπ.- και νοίκιασαν ένα κτήμα, ίσα ίσα για να μην χάσει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα, δηλ. με 500 ευρώ το χρόνο, για να καλλιεργούν και να ζουν εκεί, να πουλάν το λάδι και καμιά φορά να βγαίνουν και στην λαϊκή αγορά. Κάποιοι από αυτούς είναι και γιατροί ή δάσκαλοι και διοργανώνουν εκδηλώσεις.

 Περνάνε όμορφα, με την παρέα τους, με τα οργανάκια τους, κάθε άνοιξη συγκεντρώνουν τις εμπειρίες τους, για το πως π.χ. γίνεται το μελιτζανάκι τουρσί, τα καρύδια γλυκό, πώς από το λάδι γίνεται το σαπούνι, πώς χτίζουν σπίτια με αχυρόμπαλες κλπ., διάφορες γνώσεις, γιατί όλοι τους είναι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και έχουν κυνηγήσει αυτήν τη γνώση, η οποία είναι πολύτιμη. Με την τεχνολογία, έχουμε χάσει πολύτιμες γνώσεις από την εμπειρία του ανθρώπου, που εξασφάλισαν την επιβίωσή του στον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια. 

Σήμερα η γνώση μας έρχεται απ' το μέλλον, δεν έρχεται από το παρελθόν! (...) Αλλά, δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα. Τη μηχανή του κέρδους! Αυτό είναι το πρόβλημα. Όσο στην κοινωνία μας η κυρίαρχη αξία του συστήματος είναι το κέρδος, από κει και πέρα μην ψάχνεις να βρεις... αυτό διαποτίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι η παιδεία και όλα τα πράγματα. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αν υπάρχει ελπίδα διεξόδου, οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι θα την διαμορφώσουν. Καμιά φορά με ρωτούν οι δημοσιογράφοι: Χρόνη, έχεις μετανιώσει για τη ζωή σου; Λέω όχι. Όχι! Τί πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ' το να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή; Εμείς, λοιπόν, ταξιδέψαμε σ' έναν υπέροχο μύθο, σ' ένα πάρα πολύ όμορφο όραμα. Τώρα, αν αυτό στο τέλος της ζωής μας κατάντησε εφιάλτης, αυτό είναι άλλο θέμα, είπαμε, είναι θέμα της εξουσίας. (...) Σήμερα, μια σημαντική λέξη είναι η λέξη «βιότοπος». 

Τι σημαίνει; Σημαίνει βιώνουμε μαζί, κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί βιώνουμε μέσα στην διαφορετικότητά μας κι όχι σε κάποια ομπρέλα ιδεολογική η οποία μπορεί να μας οδηγεί σε διαφωνίες και σε συγκρούσεις όπως αυτές που συντηρούνται σήμερα μέσα στον χώρο της αριστεράς, οι οποίες δεν έχουν κανένα νόημα. Όσο για έναν... εμπνευσμένο αρχηγό και ηγέτη εγώ πιστεύω πάρα πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική γνώμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη. Στο άλλο σημείο στο οποίο επίσης έχω διαφωνία με τον όποιον ηγέτη και την ιδεολογία, είναι ότι πιστεύω στο αυθόρμητο των ανθρώπων, δηλαδή, μέσα σε αυτή τη διαδικασία ανατροπής ή επανάστασης πρέπει να αναπτυχτεί ένα κίνημα όχι καθοδηγούμενο αλλά αυθόρμητο. Ένα κίνημα που γεννιέται από τη συνείδηση των ανθρώπων που ξέρουν που πάνε και ξέρουν τι θέλουν.

 Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να ξαναγυρίσουμε σε μορφές εξουσιαστικές, κι αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, εγώ ασκώ εξουσία. (...) Σήμερα μπορεί κανένας άνθρωπος να ορίσει τι σημαίνει αναρχικός; Βρισκόμαστε μέσα σε ένα σύστημα το οποίο είναι δομημένο με ανήθικους τρομοκρατικούς και βάρβαρους κανόνες. Το να αρνηθείς τους κανόνες και τη θέσπιση αυτού του συστήματος τι σημαίνει, ότι είσαι αναρχικός; Με αυτή την έννοια είμαστε όλοι αναρχικοί! Γιατί όλοι αναζητούμε το κάλλιστο. (...) 

Εγώ βρίσκομαι στην άλλη όχθη! Δεν γουστάρω αυτό το σύστημα, δεν γουστάρω καπιταλισμό, δεν γουστάρω νεοφιλελευθερισμό, δε γουστάρω συγκεντρωτισμό, δε γουστάρω αυτά τα πράγματα! Θέλω μικρές κοινότητες, αυτόνομες, σε ανθρώπινα μέτρα να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Έχω μια άλλη λογική, μια άλλη αντίληψη για το πώς οργανώνεται η κοινωνία. Ξέρω πια τι σημαίνει πολιτική. Δεν γίνεται. Κατ' αρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα καθίκια δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η πατρίδα κινδυνεύει, η πατρίδα βουλιάζει, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ' αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δεν ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε; 

 Γι αυτό λέω, ότι είναι πρόβλημα συνείδησης και όχι ιδεολογίας; Είναι πρόβλημα συμπεριφοράς κι όχι ιδεολογίας. Και δυστυχώς, πιστεύω, ότι εμείς ήμασταν οι... τελευταίοι των Μοϊκανών.  Σε εμάς το σύστημα ασκούσε σωματική βία, μας έκλεινε φυλακή, μας βασάνιζε, μας χτυπούσε για να μας υποτάξει. Για τις σημερινές γενιές είναι πιο δύσκολα. Τους κάνουν λοβοτομή, τους απορροφά το σύστημα συνεχώς μέσα στη μηχανή του κέρδους, δεν τους αφήνει περιθώρια ούτε να οραματιστούν, ούτε να φανταστούν, τους αφαιρεί την κριτική σκέψη. 

Την ψυχή! Κι ας είμαστε η χώρα των μεγάλων ποιητών. Κανένας λαός δέκα εκατομμυρίων δεν έχει τρία νόμπελ και ένα βραβείο Λένιν. Και μάλιστα, θα υπήρχαν κι άλλοι που θα έπρεπε να πάρουν το νόμπελ και δεν το πήραν... αλλά τέλος πάντων. (...) 

 Γιατί τα βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες; Ζούσαμε. Είχε συνέχεια η ζωή μας, δεν ήταν αυτή η γκρίζα καθημερινότητα, αλλά ήταν μεγάλο κατόρθωμα να παραμείνεις άνθρωπος. Ήταν πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, «είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε». Δεκαεφτά χρονών παιδί ήμουν και καταδικασμένος για θάνατο, κι εγώ τους έγραφα...

 Τώρα, βέβαια, λέω για "τί";"

_______________________

 Πηγή: www.lifo.gr

Διέσχισε την Αμερική με τα πόδια και χωρίς χρήματα...

....για να δει πως είναι...

O  Nick Kleckner ήταν ένας συνηθισμένος αμερικανός  ηλεκτρολόγος, που ζούσε μια φιλήσυχη, όπως παραδέχεται και ο ίδιος,  ζωή. Μέχρι που μια μέρα του την έδωσε, και αποφάσισε να κάνει κάτι ασυνήθιστο, κάτι με έναν «υψηλότερο σκοπό», όπως είπε. Έτσι, αποφάσισε να διασχίσει την Αμερική…περιπατώντας.

Αν και εκ πρώτης, η όλη είδηση μοιάζει ως  καπρίτσιο ενός μποέμ νεαρού που θέλησε να τραβήξει την προσοχή, διαβάζοντας κανείς περισσότερα για τον Nick καταλαβαίνει ότι πρόκειται πράγματι για ειλικρινή προσπάθεια ενός ανθρώπου που, θεωρώντας ότι έχει τα πάντα στη ζωή του, αποφάσισε να δει πως είναι να μην… έχεις τίποτα.

Έτσι, τον περασμένο Απρίλιο, παράτησε τη δουλειά του, άφησε πίσω φίλους και υπάρχοντα και ξεκίνησε την πεζοπορία, με μόνο εφόδιο ένα sleeping bag και τα ρούχα που φορούσε. Πάνω του, δεν κράτησε ούτε σεντ για φαγητό και νερό. Στόχος, να φτάσει από την Φλόριντα στην Καλιφόρνια…

Και έτσι και έγινε. Μετά από έξι περίπου ολόκληρους μήνες πεζοπορία, και 30 κιλά πιο αδύνατος  ο Kleckner , έχοντας διασχίσει συνολικά 4.000 χλμ, έφτασε στις 2 Οκτωβρίου στο Huntington Beach της Καλιφόρνια.

“Από τη στιγμή που έγινα άστεγος άρχισα να ζω περισσότερο στο τώρα, στο παρόν, και έμαθα επίσης να είμαι στα αλήθεια ευγνώμων» δήλωσε . «Ο Θεός ήταν στο πλάι μου. Δεν εξηγείται πως, όταν είχα μέρες να φάω και είχα φτάσει στο απροχώρητο, πάντα βρισκόταν κάποιος μπροστά μου και μου έδινε αρκετά για να βγάλω τη μέρα”. Το εγχείρημα έλαβε αρκετή δημοσιότητα, όχι όμως παντού και χωρίς να το αντιληφθεί φυσικά όλος ο κόσμος. Όμως, όποτε κάποιος τον αναγνώριζε (όχι συχνά) και του πρόσφερε κάτι παραπάνω, εκείνος  το μοίραζε αμέσως στον επόμενο άστεγο ή άνθρωπο σε ανάγκη, που έβρισκε μπροστά του. To περισσότερο διάστημα, για να επιβιώσει, βασίστηκε αποκλειστικά στην καλοσύνη των αγνώστων και στα όσα έβρισκε ψάχνοντας στα σκουπίδια.

Η ατέλειωτη πεζοπορία στους μακρύς, μονότονους,  σχεδόν έρημους αυτοκινητόδρομους της Αμερικής ανάμεσα στα βουνά  δύσκολα ήταν ευχάριστο και η πείνα και η δίψα το έκαναν ακόμη δυσκολότερο. Ο Kleckner κατέγραψε μέρα με τη μέρα την περιπέτειά του σε  μπλογκ, μέσω της μητέρας του (της έστελνε τα upadates από τον δρόμο). Οι αυθόρμητες περιγραφές και οι φωτογραφίες, είναι ένα μοναδικό, λεπτομερές χρονικό, τόσο ταξιδιωτικό όσο και ψυχολογικό. Για όσους έχουν την περιέργεια : http://worldinstrides.blogspot.gr/.

«Όταν αποφάσισα να κάνω αυτό το ταξίδι, τα είχα όλα στη ζωή μου και είχα φτάσει να μην εκτιμώ τίποτα. Τώρα τα βλέπω όλα διαφορετικά»

«Έζησα μια καλή ζωή και μεγάλωσα με λεφτά και με μια υπέροχη οικογένεια. Αυτούς τους έξι μήνες, πέρασα στην άλλη πλευρά και είδα πως είναι να ζεις ακριβώς το αντίθετο.»

Ο μοναχικός πεζοπόρος τράβηξε πολλές φορές τη δημοσιότητα από τα τοπικά κανάλια, το περισσότερο όμως διάστημα περπατούσε μόνος παρέα με το καροτσάκι του.

____________________

http://www.salt.gr/

Ο καπτάν - Νίκος Κωστάρας - (ΕΝΑΣ ΓΝΗΣΙΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΑΦΗΓΗΤΗΣ)

  Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ  

Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο πρωτοκαπετάνιος ΝΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΡΑΣ, όπως ήταν ακαταμάχητος κι ακαταπόνητος, στα αμέτρητα ποντοπόρα ταξίδια του, διασχίζοντας πέλαγα κι ωκεα­νούς, το ίδιο παραμένει και τώρα, θαλερός κι αείροος, στη στεριά, σαν αφηγητής και «παραμυθάς» συγγραφέας.

Γράφει μ’ ένα φλογερό πάθος κι αστείρευτη δημι­ουργικότητα, για τα θαλασσινά του βιώματα, για τις περιπέτειες, τα μηνύματα και την πείρα της ζωής για τις ομορφιές και τα χαρίσματα της αρκαδικής γενέθλιας γης, για την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας, για πολυσήμαντα εθνικά γεγονότα και ηρωικές μορφές της αιματοπότιστης φυλετικής μας περιπέτειας.

Σε μεγάλον αριθμό εντύπων συναντάμε, απροσδό­κητα τα αφηγηματικά του κείμενα, που ξεχωρίζουν και εντυπωσιάζουν, για την εξαιρετικά ενδιαφέρου­σα θεματογραφία τους, για το λαγαρό του λόγο, τη γνήσια κι αφτιασίδωτη λαϊκή λαλιά, για το απλό και οικείο ύφος, για την έντιμη εξομολογητική τέχνη του συγγραφέα.

Προ καιρού είχαμε μιλήσει εκτενέστερα για τον καπετάν - Κωστάρα και το πολύπλευρο συγγραφικό του έργο, με αφορμή την έκδοση του πολυσέλιδου αφιερωματικού τεύχους του περιοδικού «ΥΦΟΣ» · των «Εκδόσεων Αϊβαλή».

Σήμερα «ξαναγυρίζουμε κοντά του» καθώς εκδη­λώνει συχνά - πυκνά την αγάπη και την εκτίμησή του με τον γράφοντα και το ποιητικό μας έργο. Η πρόσφατη πνευματική μας επικοινωνία έγινε με την ευγενική αποστολή και αφιέρωση δύο ερευνητικών, ιστορικών του μελετών, που τις ανατύπωσε σε δύο μικρά τεύχη. Αυτές είναι: α) «Ο Κολοκοτρώνης ως πλοίαρχος» και β) «Ο Αρκαδικός Οδυσσέας».

Και στα δύο εντυπωσιάζει σαν ιστορικός ερευνητής αφού τώρα «που άφησε τη θάλασσα και έπιασε την πέννα, οργώνει τους ωκεανούς της ιστορικής γνώ­σης» όπως τόσο πετυχημένα έχει γράψει ο.Σαρ. Καργάκος. Σ’ όλα τα κείμενά του, το ίδιο και σ’ αυτά τα μελετήματά του ο καπετάν Νικόλας παραμένει «ένας άνθρωπος γεμάτος Αρκαδία, ένας άνθρωπος γεμάτος Ελλάδα».

Αποκαλυπτική η μονογραφία του για τον Γέρο του Μωριά σ’ ότι αφορά τη ναυτική και θαλασσινή του, τελείως άγνωστη δράση στους περισσότερους Έλ­ληνες. Ακάματος ερευνητής ο συγγραφέας, εντόπι­σε και αξιολόγησε αρκετά έγκυρα στοιχεία που φωτίζουν τη νεανική θητεία του Κολοκοτρώνη ως κα­πετάνιου σε πειρατικό πλοίο, κατά την προεπανα­στατική περίοδο. Κι αυτά τα στοιχεία τα αφηγείται μ’ ένα ζεστό, επαγωγό και γλαφυρό ύφος που δεν κουράζει.

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΚΑΔΙΑ

Με τις ίδιες αρετές του ερευνητικού και αφηγηματικού του λόγου ο Ν.Κ. τεκμηριώνει την άποψή του, ότι ο Οδυσσέας, ο πολυμήχανος βασιλιάς της Ιθά­κης και πολεμιστής της Τροίας, έχει άμεση σχέση με τον Αρκαδικό χώρο και από εκεί κρατάνε οι ρί­ζες της γενιάς του.

Και στον «Αρκαδικόν Οδυσσέα», ο συγγραφέας ξε­τυλίγει τον πλούτο της πνευματικής του ικανότη­τας, που επιμερίζεται στην ακάματη έρευνα, στην αναβίωση εποχών, προσώπων, γεγονότων, στην εύστοχη διαπραγμάτευση των ευρημάτων, στον σο­βαρό κριτικό και αισθητικό του οπλισμό, στην οξυ­δέρκεια των συμπερασμάτων του και στον έντιμο εθνικό του παλμό.

Τα στεγνά ιστορικά στοιχεία ο Ν.Κ. τα μεταμορφώ­νει σε γοητευτικά απλή και σε φυσική, ρέουσα αφηγηματικότητα. Ο λόγος του έχει τη δύναμη να μας κάνει να βλέπουμε, με καθαρό μάτι και ξάστερη σκέψη τη φυλετική μας περιπέτεια και τον αγώνα των ηρώων, που διακρίθηκαν για τη γενναιοψυχία τους, τη θυσία τους και την αμετακίνητη πίστη τους στο γένος!

Το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα

Εκπληκτικό τραγούδι στα ισπανικά όπου όλες οι λέξεις είναι ελληνικές.

Μόνο το ρεφρέν είναι στα ισπανικά, το οποίο μεταφράζεται ως εξής:

'Αυτό είναι το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα. Ταγκό δακρύβρεχτο πού τρέχει στις φλέβες μου. Αυτό είναι το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα. Ταγκό γαμημένο πού τρέχει στις φλέβες μου'.

Ο Αργεντίνος συνθέτης Ντανιέλ Αρμάντο, δήλωσε σε συνέντευξη του στην ραδιοφωνική εκπομπή 'Ελληνοφρένεια', ότι το εμπνεύστηκε όταν είχε πάει στην Κούβα και εισερχόμενος σε ένα βιβλιοπωλείο είδε ένα βιβλίο με τίτλο ´Οι 17,000 Ελληνικές λέξεις στην Ισπανική γλώσσα'.

Έζησα δύο χρόνια στην Ισπανία και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι ελληνικές λέξεις είναι πολύ περισσότερες. Θα μού πείτε, πού το ξέρεις, τις μέτρησες;

Δεν χρειάζεται. ΟΛΕΣ οι λέξεις πού υποδηλώνουν κάποια έννοια επιστημονική, κοινωνιολογική, ανθρωπιστική και όχι μόνο είναι ελληνικές. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες. Το απίστευτο με την ισπανική είναι ότι επειδή η προφορά τους είναι σχεδόν ίδια με την δικιά μας, οι ελληνικές λέξεις χρησιμοποιούνται σχεδόν ατόφιες και έχεις την εντύπωση ότι ακούς ελληνικά!

Π.χ η ώρα στα αγγλικά είναι hour ενώ στα ισπανικά είναι ora! Ακριβώς ίδια. Η ιστορία στα αγγλικά είναι history ενώ στα ισπανικά historia. Ακριβώς ίδια. Οι ισπανοί και οι άγγλοι έχουν μάλιστα διατηρήσει την δασεία πού εμείς κάποτε είχαμε συμβολίζοντας την με το γράμμα h. Όταν οι ισπανοί θέλουν να πούν 'Χρονομέτρα με' λένε 'Cronometra me´. Ακριβώς το ίδιο με εμάς! Τα παραδείγματα ατελείωτα.

Αν τώρα προσθέσουμε και λέξεις πού εκ πρώτης όψεως φαίνονται ισπανικές αλλά ψάχνοντας λίγο παραπάνω την προέλευση τους διαπιστώνουμε ότι είναι ελληνικές, τότε ο κατάλογος των ελληνικώς λέξεων γίνεται πραγματικά αμέτρητος.

Π.χ το ρούχο στα ισπανικά είναι ropa. Στα ελληνικά έχουμε την λέξη Λωποδύτης. Προέρχεται από την λέξη λώπη και δύτης. Λώπη στα αρχαία είναι το ένδυμα, το ρούχο. Άρα λωποδύτης αυτός πού δύει, πού βουτά το χέρι του στο ρούχο μας για να μας κλέψει. Με απλή αλλαγή του λ σε ρ, προκύπτει η λέξη ropa πού χρησιμοποιούν οι φίλοι μας οι Ισπανοί! Η αλλαγή του λ σε ρ (είναι και τα δύο γλωσσικά σύμφωνα) και αντίστροφα είναι κάτι πολύ σύνηθες πού συμβαίνει καθημερινά, λέμε π.χ αδελφός αλλά και αδερφός, κοκ.

Εμείς βέβαια συνεχίζουμε να ασελγούμε στην γλώσσα μας. Πρόσφατα ενημερωθήκαμε ότι τα παιδιά μας στα σχολεία θα διδάσκονται ότι τα φωνήεντα είναι 5 (α,ε,ο,ι, και ου!!!) ενώ τα σύμφωνα είναι 15 μεταξύ των οποίων το γκ και το μπ.

Ο ορισμός της προδοσίας από ανθρώπους στους οποίους εμπιστευόμαστε το μέλλον των παιδιών μας. Από την κατάργηση του πολυτονικού μέχρι σήμερα ο βιασμός της γλώσσας μας είναι συνεχής και περνάει απαρατήρητος. Καμία εκπομπή, καμία δημοσιότητα.

Από την άλλη ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις διαφημίσεις μόνο με αγγλική ορολογία, ενώ τα σίριαλ είναι τούρκικα! Η συνταγή γνωστή και δοκιμασμένη. Πρώτα απαξιώνεις κάτι και μετά το καταργείς. Με τον ίδιο τρόπο πού απαξιώνουν τον ΟΤΕ, την ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ και σε κάνουν να λές 'Ε άει στο διάολο, πουλήστε τα να ησυχάσουμε', ομοίως απαξιώνουν την γλώσσα και κάνουν όλους εμάς να στέλνουμε τα παιδιά μας από την 1η δημοτικού!!! να μάθουν αγγλικά και γερμανικά!!! Το γεγονός ότι την γλώσσα μας τους την διδάσκουν κακοποιημένη δεν μας απασχολεί καθόλου!!!

Αλλά δεν πειράζει, το PSI να είναι καλά, το ευρώ και η ευρωζώνη. Αυτά έχουν μόνο αξία. Η γλώσσα είναι άνευ σημασίας. Δεν μπορείς να την πουλήσεις οπότε δεν μπορεί να ανεβάσει το ΑΕΠ. Τι σημασία έχει πού από εργαλείο σκέψεως την έχουν καταντήσει μόνο μέσο επικοινωνίας και αυτό μάλιστα κολοβό. Αρκεί να μπορούμε να συννενοηθούμε ώστε να υπολογίζουμε το ΦΠΑ. Αυτό αρκεί.

Ακολουθούν οι στίχοι του τραγουδιού.Στίχοι μουσική Daniel Armando.

Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli cultura narcisista en una monarquia dogmatica simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosfera melodia simbolo, melodrama y tragedia.

Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria politico dislexico en parodia onirica tirania fantasma, dilema megalomano de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.

Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2)

Patriota heroicο, tragicο, sistematico hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο teatro ironicο, sindicato plasticο y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.

Energia hyperbole, antidotο democraticο Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima musica epidermica en un pentagrama masoquista y la simetria toxica de un epilogo necrologico.

Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2)

Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos en lirica extasis sus praxis es el melodico y fantastico antropo.

Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2)

______________________________
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΟΒΟΛΗ 4 ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Μπορείτε να συμμετέχετε σε μια όμορφη εκδήλωση που θα γίνει την Τετάρτη 25 Ιουλίου. 
4 πολύ χρήσιμες ταινίες μικρού μήκους, συζήτηση & βιωματική εκπαίδευση σε τεχνικές διαλογισμού 
Μια βραδιά γεμάτη θετική ενέργεια, προσωπική ενδυνάμωση, συγκίνηση, αλλά και βιωματική εκπαίδευση σε τεχνικές διαλογισμού Vipasana / Mindfulness.
Σας περιμένουμε σε μια ξεχωριστή εκδήλωση για λίγους! 
Πατήστε στην εικόνα για περισσότερες λεπτομέρειες




Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Άκης Αγγελάκης LLM, SAC Dip.,
Authorized Trainer, Counselor & Life Coach,
Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Εκδότης, Συγγραφέας.
Image A Seminars, Εκδόσεις ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ
Εθνικής Αντιστάσεως 21, Νέα Χαλκηδόνα, Αθήνα 143 43
Τηλ. 210-2512988 & 210-2584880 Fax 210-2512988www.akis-angelakis.com

Δήμαρχος Μαριναλέντας: "Οι αγορές έβαλαν τα κράτη να πληρώσουν τα σπασμένα και τα κράτη τους πολίτες..."

 (2 Βίντεο)

 Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε στην εφημερίδα «Αυγή» ο δήμαρχος της Μαριναλέντα, Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο.
Με την ευκαιρία αυτή θυμηθήκαμε ότι συντρόφισσα του μπλοκ μας, που μιλάει Ισπανικά, είχε συναντηθεί με τον Χουάν Μανουέλ τον Σεπτέμβρη του 2010 όταν είχε ρθει στην Ελλάδα και του είχε πάρει συνέντευξη για τον ιστότοπο μας,
Παράλληλα είχαμε υποτιτλήσει δυο βιντεάκια τα οποία ξαναπαραθέτουμε για το κομμουνιστικό χωριό, για τη "γη της ουτοπίας", για την "κουκίδα στον χάρτη της Ανδαλουσίας", που, κατά πολλούς, "ξεβράκωσε τον καπιταλισμό"» όπως γράφει και η «Αυγή» προλογίζονταςτην συνέντευξη που αναφέραμε.
Αυτή την φορά δυστυχώς δεν αντιληφθήκαμε ότι βρέθηκε στην χώρα μας ο δήμαρχος της Μαριναλέντα

με μια ματιά...: Κυκλοφόρησε η "Ελευθεροτυπία των εργαζομένων" με π...

με μια ματιά...: Κυκλοφόρησε η "Ελευθεροτυπία των εργαζομένων" με π...

Κυκλοφόρησε η "Ελευθεροτυπία των εργαζομένων" με πλούσια και μαχητικά ρεπορτάζ που δεν υποτιμά την νοημοσύνη των Αναγνωστών της... Αναζητήστε το νέο φύλλο να στηρίξουμε τον Αγώνα της μάχιμης Δημοσιογραφίας... Ελεύθερος Τύπος σημαίνει Ελεύθερος Λαός.... Γυρίστε την πλάτη στις μνημονιακές φυλλάδες της υποτέλειας και της μιζέριας που δεν στηρίζουν τον καθημερινό και άνισο Αγώνα του εξαθλιωμένου Έλληνα σήμερα...ΟΧΙ στην χαλιναγώγηση της ελεύθερης ενημέρωσης του λαού....

Παιδεία online: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ έβαλαν ταφόπλακα στην ελληνικ...

Παιδεία online: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ έβαλαν ταφόπλακα στην ελληνικ...: Γιατί βιάζονται κάποιοι να ξεπουλήσουν τους Έλληνες ομογενείς; Γράφει ο Γιώργος Λεκάκης* Δ ημοσιεύουμε σήμερα το έγγραφο το ...

ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.... Του Νίκου Ι. Κωστάρα

19^η Μαΐου Ημέρα Μνήμης

Η μνήμη δεν πρέπει να αλώνεται. Και είναι γεγονός ότι η γενοκτονία των Ποντίων για χρόνια πολλά είχε αποσιωπηθεί, όχι τυχαία αλλά ως συνειδητή επιλογή της Ελλαδικής εξουσίας για την εξάλειψη της ιστορικής μνήμης.

            Στις 21 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19^ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και βάρβαρο ξεριζωμό ενός ολόκληρου λαού από τις πατρογονικές του εστίες.

            Στις 19 Μαΐου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη στιγμή που ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ο οποίος ονομάσθηκε Ατατούρκ, δηλ. «Πατέρας των Τούρκων», αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου για να οργανώσει τον εθνικιστικό τουρκικό στρατό και να ολοκληρώσει τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας που είχαν αρχίσει οι Νεότουρκοι σύντροφοί του. Ήταν μια προσπάθεια του τουρκικού εθνικισμού για μετατροπή του πολυεθνικού οθωμανικού χώρου σε εθνικό τουρκικό. Μια απόφαση που πάρθηκε το 1908 μετά την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία. Το σχέδιο της εξόντωσης συνέβαλε και άρχισε να εφαρμόζει η τριανδρία των Νεότουρκων, Ταλαάτ μπέης, Ενβέρ πασάς και Τζεμάλ πασάς σε συνεργασία με το γερμανό στρατηγό Λίμαν φον Σάντερς.

            Το κράτος των Νεότουρκων μεθοδευμένα εξετέλεσε σε δυο φάσεις (1914-1918 και 1919-1923) το σχέδιο «λευκός θάνατος» για τους Έλληνες του Πόντου. Εκτοπίσεις, εξορίες, λεηλασίες, βιασμοί, απαγχονισμοί ύστερα από συνοπτικές δίκες. Ο Κεμάλ διέταξε την επανασυγκρότηση των περίφημων «Δικαστηρίων Ανεξαρτησίας» που αποτελούνταν από στρατιωτικούς και πολίτες Τούρκους σαν δικαστές, που στην ουσία ήσαν τυφλά κατευθυνόμενα όργανα της Άγκυρας με σκοπό την εξόντωση του χριστιανικού πληθυσμού. Μετέτρεψαν τη θρησκεία σε κριτήριο εξόντωσης των Ελλήνων στο στρατό, τη θητεία στον οποίο κατέστησαν υποχρεωτική. Αποτέλεσμα: πολλοί νέοι να οδηγούνται στην αυτοεξορία για να μην καταταγούν και οι λοιποί να υπηρετούν χωρίς όπλο στα λεγόμενα «Τάγματα Εργασίας» (Αμελέ Ταμπουρού), που στην πραγματικότητα ήταν τάγματα θανάτου, αφού δεν επέστρεφε κανείς ζωντανός. Τους οδήγησαν στο εσωτερικό και τους έβαλαν σε καταναγκαστικά έργα. Στα διαβόητα εργατικά τάγματα έχασαν τη ζωή τους περίπου το 80% των Ελλήνων, που κατετάγησαν στον τουρκικό στρατό. Από το 1914 έως το 1918 εξοντώθηκαν 257.019 Έλληνες της περιοχής του Πόντου.

            Οι συνθήκες ήταν άθλιες, αρκετοί λιποτάκτησαν και βγήκαν αντάρτες. Για όσους λιποτάκτησαν οι τουρκικές αρχές πήραν σκληρά μέτρα ενάντια στους συγγενείς τους. Με το πρόσχημα της καταδίωξης των ανταρτών άρχισαν άγριες σφαγές και μετακινήσεις πληθυσμών. Την γενοκτονία μαρτυρούν πληθώρα επισήμων εγγράφων. Η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι μέρος του Μικρασιατικού ολοκαυτώματος.

            Σημαντικό ρόλο στην πρακτική εφαρμογή του εθνικισμού των Νεότουρκων διαδραμάτισαν και οι ξένοι επενδυτές. Οι Νεότουρκοι με τις ευλογίες των Γερμανών οργανωτών άρχισαν να εφαρμόζουν το σύστημα της άγριας εξόντωσης όχι μόνο των αιχμαλώτων αλλά και των αμάχων για «στρατιωτικούς λόγους» που κατέληξε σε πραγματική εξόντωση. Οι Νεότουρκοι απέβλεπαν στον αφανισμό όλων των χριστιανικών εθνοτήτων και στην τουρκοποίηση των μουσουλμάνων. «Οι Νεότουρκοι αποκάλυψαν το μεγαλεπήβολο σχέδιό τους, την εξόντωση δηλ. όλων των ιθαγενών χριστιανών της Μικράς Ασίας. Ποτέ, σε καμιά περίοδο της ιστορίας κανένα πιο διαβολικό σχέδιο δεν είχε στοιχειώσει τη φαντασία του ανθρώπου. Η «ερυθρά» σφαγή ολοκληρώθηκε από ένα σύστημα που λέγεται «λευκή» σφαγή. Πρόκειται για την αργή εξόντωση από την κακομεταχείριση, τις εκτοπίσεις, το κρύο, την παρατεταμένη στέρηση νερού και τροφής, τον αποκλεισμό σε μπουντρούμια, τόσο μικρά,, που να μη χωράς όρθιος. Ο φανατισμός και η κτηνωδία του Ενβέρ, η πιο ψυχρή μα κυνική φαντασία του Ταλαάτ αγαλλίασαν μ’ αυτή την τρομερή επινόηση. Μπορούσαν να ισχυρισθούν πως τις εκτοπίσεις τις απαιτούσαν οι στρατιωτικές ανάγκες και πως τα χέρια τους δεν είχαν λερωθεί με αίμα, γιατί οι χριστιανοί πέθαιναν μόνοι τους στο δρόμο, όπως έγραφε ο Φ. Σαρτιό (F. Sartiaux).

            Εκτός από τους διωγμούς, τις εκτοπίσεις, τις αγχόνες και την ισοπέδωση των Ελληνικών χωριών το διάστημα αυτό έγιναν σ’ όλη την περιοχή του Πόντου ευρείας εκτάσεων προσπάθειες εξισλαμισμού. Έτσι εξισλαμίστηκαν με τη βία ελληνίδες, οι οποίες στη συνέχεια κατέληξαν σε τουρκικά χαρέμια. Στην περιοχή της Βαζελώνος «26 γυναίκες και νεάνιδες ίνα αποφύγωσιν την ατίμωσιν έρριψαν εαυτάς εις τινα ποταμόν και επνίγησαν».

            Και σε τηλεγράφημα (25-7-1920) της Επιτροπείας Ποντίων προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο αναφέρεται: «Πανταχόθεν του Πόντου αγγέλλονται σφαγαί προκρίτων, ατιμώσεις Ελληνίδων, ληστείαι και διαρπαγαί ελληνικών περιουσιών παρά τουρκικών ορδών και τουρκικών αρχών ... Εάν κατάστασις αύτη συνεχισθή Ελληνισμός Πόντου εξαφανισθήσεται πριν η διπλωματία προλάβη ασχοληθεί περί αυτού ...»

            Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων της Ποντιακής γενοκτονίας υπολογίζεται σε 353.000 Ελληνοπόντιους. Η ιστορική έρευνα έχει φέρει στο φως της δημοσιότητας αναρίθμητα έγγραφα που στοιχειοθετούν και τεκμηριώνουν το τεράστιο έγκλημα της γενοκτονίας. Το Δ’ Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού ελληνισμού (1997) αποφάσισε την προώθηση της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Ενώ διακομματική αντιπροσωπεία της Ελληνικής Βουλής επισκέφθηκε τον ΟΗΕ (Ιούνιος 1998) και υπέβαλε υπόμνημα για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Για την επίσημη Τουρκία, το θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων αποτελεί εφεύρημα του Ελληνικού Κράτους για να αμφισβητηθεί η ακεραιότητά της! Οι Πόντιοι όμως θυμούνται. Οι μνήμες στέκουν πύρινες στο μυαλό τους. Ο Ελληνισμός οφείλει να τρέξει και να ξαναγράψει την ιστορία και να εισαχθεί στα βιβλία της Μέσης Εκπαίδευσης και όχι να αποσιωπηθεί η ιστορική της μνήμη, που είναι η ταυτότητά της.

Νίκος Ι. Κωστάρας

Έκκληση UNICEF για τα παιδιά στο Σαχέλ Ένα εκατομμύριο παιδιά κινδυνεύουν από πείνα

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ UNICEF

 - Ανδρ. Δημητρίου 8 & Τζ. Κέννεντυ 37, 161 21 Καισαριανή

Τηλεφωνικό Κέντρο: 210 72 55 555, Φαξ: 210 72 52 555, 210 72 35 555        

Αθήνα, 11 Απριλίου 2012

 

Έκκληση UNICEF για τα παιδιά στο Σαχέλ
Ένα εκατομμύριο παιδιά κινδυνεύουν από πείνα

     

Έκκληση απευθύνει η Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF για τα παιδιά στο Σαχέλ. Ένα εκατομμύριο παιδιά κινδυνεύουν άμεσα από υποσιτισμό, ενώ πάνω από 13 εκατομμύρια άνθρωποι στην περιοχή θα χρειαστούν βοήθεια μέσα στο 2012.
Η περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής, γνωστή ως Σαχέλ, είναι από τις φτωχότερες στον πλανήτη όπου οι πιθανότητες επιβίωσης των παιδιών ήταν ήδη πολύ μικρές: 1 στα 5 παιδιά πεθαίνει πριν την ηλικία των 5 ετών.
Η κρίση οφείλεται στο συνδυασμό έλλειψης βροχοπτώσεων, φτωχής συγκομιδής και αύξησης των τιμών των τροφίμων.
Η επισιτιστική κρίση πλήττει οκτώ χώρες, Μπουρκίνα Φάσο, Τσαντ, Μαλί, Μαυριτανία, Νίγηρας και τις βόρειες περιοχές του Καμερούν, της Νιγηρίας και της Σενεγάλης.
Η UNICEF βρίσκεται εκεί σε όλες τις χώρες της περιοχής παρέχοντας φαγητό, ιατρική φροντίδα και προμήθειες δίδοντας ιδιαίτερο βάρος στη δημιουργία κέντρων θεραπευτικής διατροφής.
Χθες, ο Εκτελεστικός Διευθυντής της UNICEF Anthony Lake που επισκέφθηκε το Τσαντ, σε συνέντευξη τύπου στη Γενεύη δήλωσε: «Απευθύνουμε έκκληση, όλοι μας, για να σταματήσει η παγκόσμια αδιαφορία που έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα».
Η εκστρατεία για τα παιδιά στο Σαχέλ ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πήρε μεγάλη διάσταση.
Η Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF συμμετέχει από σήμερα στην εκστρατεία αξιοποιώντας το διαδίκτυο και ενημερώνοντας περισσότερους από 40.000 φίλους και υποστηρικτές της και προσκαλεί κάθε πολίτη να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της στο www.unicef.gr στο www.facebook.com/unicef.gr και στοtwitter.com/unicefgreece

         

Η UNICEF είναι για περισσότερο από 65 χρόνια η κορυφαία οργάνωση στον κόσμο που φροντίζει για την υγεία, την εκπαίδευση, τη διατροφή και την προστασία εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον κόσμο. Το έργο της στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε εθελοντικές προσφορές.

Διπλασιάστηκαν οι αυτοκτονίες από το 2010

Βαθιά, σε κάποια γωνία του μυαλού. Μια σκέψη επίμονη, μια ανησυχία μόνιμη, αλλά ανομολόγητη. Πολλές είναι οι αιτίες που μπορεί να οδηγήσουν έναν άνθρωπο να θέσει πρόωρα τέλος στη ζωή του, όμως η δυσμενής οικονομική συγκυρία, τα βαθιά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα δίνουν την τελευταία κρίσιμη ώθηση.

Σύμφωνα με την πρώτη επεξεργασία των στοιχείων από τη Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία (1018), που λειτουργεί η ΜΚΟ Κλίμακα υπό την αιγίδα του υπουργείου Υγείας, οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί δραματικά το τελευταίο διάστημα. «Έχουν τουλάχιστον διπλασιαστεί, εάν όχι τριπλασιαστεί», λέει χαρακτηριστικά στην «Κ» ο κλινικός ψυχολόγος της Κλίμακας κ. Aρης Βιόλατζης, αναφέροντας ότι από περίπου μία την ημέρα που ήταν η συχνότητα των αυτοκτονιών το 2009, σήμερα έχουν ξεπεράσει τις δύο. Ακόμα χειρότερα, πρόκειται για τις καταγεγραμμένες αυτοκτονίες, υποπολλαπλάσιες δηλαδή του πραγματικού αριθμού, μιας και οι θάνατοι αυτοί λόγω του ισχυρού ακόμα στίγματος καταγράφονται συνήθως ως δυστυχήματα.

Ραγδαία αύξηση έχει καταγραφεί και στα τηλεφωνήματα που δέχεται το 1018. Από 10 την ημέρα το 2009, έχουν φτάσει τα 25, με αυξητικές τάσεις όσο εισχωρούμε βαθύτερα στην κρίση. «Η αυτοκτονία είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο, δεν μπορούμε δηλαδή να τη σχετίσουμε μόνο με την οικονομική κρίση. Ωστόσο, πέραν των ψυχολογικών λόγων, το περιβάλλον στο οποίο ζούμε διαμορφώνει τη λειτουργία του ψυχικού μας οργάνου και μας ωθεί σε πράξεις». Το προφίλ των ανθρώπων που τηλεφωνούν ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με αυτό εκείνων που προχωρούν στο απονενοημένο διάβημα. «Είναι άνθρωποι μέσα στην παραγωγική διαδικασία, άνθρωποι με ευθύνες, οικονομικές υποχρεώσεις, οικογένειες, δάνεια. Είναι άνθρωποι που νιώθουν ότι χάνουν την ταυτότητά τους», εξηγεί ο κ. Βιόλατζης. «Aνδρες που δεν βγάζουν χρήματα ικανά να υποστηρίξουν τις οικογένειές τους και αισθάνονται ότι χάνουν το ρόλο τους. Aνθρωποι που ζουν μια κρίση ταυτότητας. Aνθρωποι πάντως που έχουν ήδη ψυχολογικά ή ψυχιατρικά προβλήματα».

Ευάλωτη ομάδα

Σύμφωνα με τα στοιχεία, περισσότερο ευάλωτη στην αυτοκτονία είναι η ηλικιακή ομάδα των 35-55, ενώ οι άνδρες φαίνεται ότι επιλέγουν πιο «αποτελεσματικούς» τρόπους. Απαγχονισμός, φάρμακα και πυροβολισμός είναι οι τρεις συνηθέστερες μέθοδοι. Η αυτοκτονία πάντως είναι μια πολύ μοναχική πράξη και έχει μεγάλο πόνο, τονίζουν οι ειδικοί.

Όσοι τηλεφωνούν στη γραμμή παρέμβασης της Κλίμακας είναι άνθρωποι που βρίσκονται σε απόγνωση, σε απελπισία. Νιώθουν ότι είναι βάρος στους άλλους, ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται γι' αυτούς. «Οι δεσμοί τους έχουν διαταραχθεί και αυτό είναι που παράγει τον αυτοκτονικό ιδεασμό». Τι είναι όμως αυτό που θα κάνει κάποιον να προχωρήσει την τελική ευθεία; «Πολλοί παράγοντες, ένας εξ αυτών είναι και τα βιώματά τους. Εάν έχουν εμπειρία με καταστάσεις βίας και πόνου, οδηγούνται ευκολότερα στην αυτοκτονία. Είναι ενδεικτικό ότι έχουμε μεγάλα ποσοστά στις γυναίκες γιατρούς και στις ιερόδουλες. Γι' αυτό άλλωστε τονίζουμε πόσο καταλυτικό ρόλο μπορεί να διαδραματίζει η βία μέσα στην οικογένεια...».

___________________________

Πηγή: Καθημερινή
Της Λίνας Γιάνναρου

Εθνομάρτυρα Γρηγορίου Ε’ Πατριάρχη της οδύνης

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ

Του ΝΙΚΟΥ Ι. ΚΩΣΤΑΡΑ

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ηρωικές μορφές που θυσιάστηκαν για να ζούμε εμείς ελεύθεροι. Ακόμη να μην απομυθοποιούμε τη δράση τους και ν' αμφισβητούμε την προσφορά τους.

Ο εθνάρχης των σκλαβωμένων Ελλήνων και μάρτυρας της ελευθερίας είναι μια πολύπλευρη προσωπικότητα με πολύμορφο έργο. Το όνομά του συνδέθηκε με τα πιο δραματικά γεγονότα του Γένους μας. Την προσφορά του στο Γένος και την εκκλησία ο εθνομάρτυρας Γρηγόριος Ε', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, επισφράγισε με τη θυσία του. Για να τονίσει ο Σπ. Τρικούπης: "Η ανεξαρτησία δεν εγράφη πρώτον εν τω Σνντάγματι του 1843 αλλά το 1821... δια τον αίματος τον Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε'".

Στις 10 Απριλίου 1821, ανήμερα του Πάσχα. απαγχονίσθηκε από τους Τούρκους, κρεμάστηκε στη μεσαία από τις τρεις εξωτερικές θύρες του Πατριαρχείου, που από τότε παραμένει κλειστή. Ο Σουλτάνος δεν τον κρέμασε επειδή ήταν Πατριάρχης, αλλά επειδή ήταν ο πιο επικίνδυνος για την Πόλη εθνάρχης των Ραγιάδων, σαν υπεύθυνος "μιλέτμπασης". Αφού "έδρασε κρυφίως ως αρχηγός της επαναστάσεως" όπως αναγραφόταν στα "γιαφτά" του Σουλτάνου, καρφωμένο στο στήθος του. Μετά τριήμερο ξεκρεμάστηκε και σύρθηκε στο λιθόστρωτο από τον φανατισμένο όχλο για να ριχτεί στη θάλασσα του Κερατίου κόλπου. Το ιερό σκήνωμα του ανήλθε στην επιφάνεια και παρασύρθηκε από τα κύματα μέχρι του Γαλατά κατά του Καρά Κιόϊ. όπου λιμενιζόταν το κεφαλλονίτικο πλοίο του καπετάν Νικόλα Σκλάβου. Περισυνέλεξε το λείψανο του Πατριάρχη της Οδύνης και. έφτασε στην Οδησσό, λόγω κακοκαιρίας, στις 11 Μαΐου 1821. Η κηδεία ταυ έγινε στις 17 Ιουνίου με εξαιρετική λαμπρότητα ενώ τον επικήδειο εξεφώνησε "εις των μεγάλων δασκάλων του Γένους" ο ιεροκήρυκας Κωνσταντίνος Οικονόμου. Στις 19 Ιουνίου ετάφη στο ναό της Αγίας Τριάδας. Το θείο του λείψανο στοίχειωσε τα θεμέλια της ελευθερίας.

Ο Γρηγόριος γεννήθηκε στη Δημητσάνα Αρκαδίας το 1745 από φτωχούς γονείς. Πατέρας του ο Ιωάννης Αγγελόπουλος και μητέρα του η Ασημίνα Παναγιωτοπούλου, το δε κατά κόσμον όνομά του ήταν Γεώργιος. Ασκήτευσε στη Μονή Στροφάδων στη Ζάκυνθο. Μαθήτευσε στην Εισαγγελική Σχολή της Σμύρνης. Και το 1785 έγινε αρχιερέας στη Σμύρνη ακόμη και μητροπολίτης για να εκλεγεί το 1797 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Τρεις φορές πατριάρχισε, την πρώτη {1707 - 1799), τη δεύτερη (1806-1808) και το 1819 καλείται εκ νέου στο θρόνο, που θα τον βάψει με το αίμα του.

Τόπος εξορίας του ήταν το Άγιο Όρος. η Μονή Ιβήρων, ενίοτε και η Μεγίστη Λαύρα, όπου έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αναμόρφωση της θρησκευτικής ζωής των μοναχών. Τον Αύγουστο του 1818 πήγε στο Άγιο Όρος ο φιλικός Εμμανουήλ Ξάνθος, όπου συνάντησε τον εξόριστο Πατριάρχη. Ο σεβάσμιος γέρων έδειξε ενδιαφέρον, "ηυχήθη εκ καρδίας και λέγων: ‘Εμένα έχετε που μ' έχετε’ και δεν θέλησε να ορκομωτήσει κατά την διδασκαλία όπως επιβεβαιώνει ο Ιωάν. Φιλήμων.

Ο Γρηγόριος ως άτομο και ως Έλληνας στήριζε και βοηθούσε την Επανάσταση αλλ’ ως Πατριάρχης νόμιζε ότι. συνέφερε να την αγνοεί. Μέλημα του ήταν η προστασία του Γένους. Γνώριζε το μυστικό του Αγώνος και την ύπαρξη της Φιλικής Εταιρείας με την οποία συνεργάστηκε, αν και δεν έγινε μέλος, για λόγους ευνόητους. Οι ίδιοι οι Φιλικοί τον θεωρούσαν φίλο τους και τον αποκαλούσαν συνθηματικά "Παλαιότερον".

Με τον εικονικό αφορισμό του ο Γρηγόριος επιχείρησε να προστατεύσει τον ελληνισμό της Πόλης, Ο αφορισμός εκδόθηκε κάτω από την απειλή των περιστάσεων και με την ελπίδα της αποτροπής γενικών σφαγών. Άλλωστε τον πραγματικά λόγο του αφορισμού τον αντιλήφθηκε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Δεν πίστευε ότι τα κείμενα αυτά εξέφραζαν τη βούληση του Πατριάρχη. Γι' αυτό έγραψε στο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη: "Ο μεν Πατριάρχες βιαζόμενος παρά της Πόρτας σας αποστέλλει αφοριστικά και εξ αρχής παρακινώντας σας να ενωθείτε: με την Πόρτα. Εσείς όμως να θεωρείτε πάντα ως άκυρα καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ θελήσεως τον Πατριαρχείου". (Ι. Φιλήμονος: Δοκ. Ιστ. Ελλ. Επαν. Τ.Α.Σ. 320). Ο ίδιος ο Πατριάρχης με δάκρυα στα μάτια παρακαλεί το Ρήγα Παλαμήδη να μεταφέρει στην Πελοπόννησο τα παραινετικά έγγραφα και να τονίζει την εικονικότητα, του αφορισμού λέγοντας: "Εξεδώσαμεν αφορισμόν κατά του ενόπλου Γένους, φοβούμενοι τη σφαγήν του αόπλου Γένους. Πορεύεσθε προς την Πελοπόννησον και αναγγείλατε εις τον Η. Πατρών και τους άλλους ιεράρχες ότι η ευλογία εμού επί τα έργα των χειρών του ελληνικού λαού. Πολεμείστε τον Αγαρηνόν" (Αιών. Φ. 1260, 24/5/1853).

"Επικρίθηκε ο Πατριάρχης επειδή έστερξε στον αφορισμό και έστειλε νουθετικές εγκυκλίους. Οι επικριτές όμως δεν αναλογίζονται τι θα πάθαινε το Έθνος, αν ο Πατριάρχης τηρούσε αρνητική στάση απέναντι στις αξιώσεις του Σουλτάνου"', γράφει ο ιστορικός Αλ. Λεσποτόπουλος (Ιστ. Ελλ. Έθνους. ΙΒ' σ. 36). Και δεν άργησε η ημέρα που αποδείχτηκε ότι ο Πατριάρχης διακατεχόταν από τον Εθνικό παλμό. Ο τραγικός θάνατος του Γρηγορίου συνέβαλε αποφασιστικά στην Εθνεγερσία. Η ανάμνηση του Πατριάρχη ενίσχυσε τη μαχητικότητα και τον ηρωισμό των πολεμιστών. Ο μαρτυρικός θάνατος του Γρηγορίου Ε’ δεν συγκίνησε μόνο τους Έλληνες, είχε αντίκτυπο και στους χριστιανικούς λαούς της Ευρώπης. «Τα παρακάτω είναι μερικές λεπτομέρειες από τη βάρβαρη εκτέλεση του Πατριάρχη: Εγκλήματα της αποτρόπαιης περιγραφής, που κάνουν την ανθρωπότητα να ανατριχιάσει, διαπράχθηκαν πάνω στο σώμα αυτού του σεβάσμιου Γέροντα που ήταν ακριβώς 80 χρονών. Μετά τον απαγχονισμό, μια ομάδα από αξιοθρήνητους κουρελήδες διατάχθηκε να κόψει το σκοινί και να τον σύρει δεμένο από τα πόδια στο Ναύσταθμο, από όπου ο εκτελεστής τον πέταξε στο Βόσπορο…» (The Times Λονδίνου, φυλ. 11269, 1^η Ιουνίου 1821).

Η αναγνώριση του έργου και της θυσίας του εθνομάρτυρα Γρηγορίου Ε’, η κατάταξή του στο χορό των αγίων από τη συνείδηση της εκκλησίας και τη μαρτυρία του λαού επιβεβαιώνουν ότι ο Πατριάρχης του αφορισμού υπήρξε πατέρας του λαού, εθνάρχης, μάρτυρας του έθνους και άγιος της εκκλησίας. Η αγιοποίηση του Γρηγορίου Ε’ υπήρξε εκπλήρωση υψίστου χρέους. Αναγνωρίστηκε τυπικά με πράξη της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά την 8η Απριλίου 1921. Στη γενέτειρά του Δημητσάνα ανοικοδομήθηκε ναός που φέρει το όνομα του (1924) ενώ στήθηκε ο ανδριάντας. Το ιερό σκήνωμα εναποτέθηκε στο Μητροπολιτικό ναό των Αθηνών ενώ ο ανδριάντας του στάθηκε μπροστά στο Εθνικό Πανεπιστήμιο το 1872. Έτσι, την 25η Μαρτίου 1872 ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. απάγγειλε το γνωστότατο ποίημα του: «Πώς μας θωρείς ακίνητος... Που τρέχει ο λογισμός σου» ενώ ως κοινή ιαχή πλανάται η επωδός: «Χτυπάτε πολέμαρχοι: Μη λησμονείτε το σχοινί παιδιά του Πατριάρχη!»

Νίκος Ι. Κωστάρας